SERMO DE TRANSITO SANCTI CONSTANTII.
I. Sanctissimus pater noster Constantius, dum in orientali plaga fungeretur presulatus
officio et aura illius nominis ob insigne claritatis meritum longe lateque sonaret
per populum et tam salutiferis quam machademicis esset prefartus charecteribus, in
occiduas est propter durissimam destinatus heresim partes. Qui diu illorum sochordiam
comprimens, diras acies telo Christi et clipeo euangelii dogmatis reprimens passim destruxit.
II. Et paulatim frumenta dominici orrei, vepres unde excusserat, conserens eorum
rigida pectora lappis referta et tribulis vertit in arva germinantia purpureas violas et
candida lilia. Et cum cunctas mentes prospiceret sponte se subdi Christo Iesu domino
Deo, dimissas occasus partes, quibus inerat, torridum, unde venerat, inhiabat scandere
caput. Sed cum Deus dignum illum posse previderet esse alicui genti solacium, exercuit,
ut Caprea insula omni iuvamine spreta hoc diadema suo vertici stringeret totum.
III. Peragrante denique illo maritimum callem prefatam occidentem devertit casu in
insulam. Ibique languore correptus, ad extremum usque perductus, animam, quam a suo
conditore acceperat, integram atque inlesam restituit. Tunc eiusdem loci accolae tam
insigne munimen a Deo se accepisse dum cernerent, eius in honore construentes basilicam