At domine vultus, pallescere nescius unquam,
Inmodicum pallens, lumina crispat humo.
Nec mora pallor abit: proprii rediere colores.
Simplicibus ludunt lilia simpla rosis,
Ut tenuis quandoque diem denigrat amictus
Et subito, lapsa nube, diescit humus.
Pauca quidem loquitur: “Veniam, Tancrede, Panormum
Et veniam, veniam non aditura tuam.”
Protinus obiecit pactum:
“Gens annuat”, inquit,
“Ut meus hinc salvo pectore miles eat.”
Instanti populo placuit sententia talis,
Nec mens in tantis omnibus una fuit.
Nam Tancridini celebres nova sabbata libant,
Non minus inde dolent, archilevita, tui.
Exultant illi munus meruisse triumphi,
Qui titulum tante prodicionis habent.
Guilelmus de Pistilio, vir doctus in armis,
Maluit exilium quam temerare fidem.
Iamque parata ratis, centeno remige tuta,
Accelerat, Zephirus dum mare lentus agit.
O nova consilii species! Prudentia maior!
Induit auratos ut nova nupta sinus,
Induit artiferos preciose vestis amictus,
Ornat et inpiguat pondere et arte comas!
Aurorant in veste rose nec aromata desunt,
Forma teres Phebi pendet ab aure dies.
Pectoris in medio coeunt se cornua lune;
Ars lapidum vario sidere ditat opus.
Coniugis amplexus tanquam visura novellos
Fausta venit, navem scandit et illa volat.