Sol celat stellas; confundit nobile thema
Ingenii speculum. Quis fructus poscat amenos
Arbore de sterili, vel quis de marmore duro
Fluminis exquirat undas, de paupere mensa
Speret delitias? Etenim temeraria res est,
Ut sermone carens, sensu mendicus, in eius
Almificos actus spiret, lumenque novelle
Lanpadis extollat metris, ubi musa Maronis
Sisteret, et quevis torperet lingua poete.
Languent ingenii vires, mens feda reatu
Offitium lingue frenat, censetque prophanum,
Virginis ut sordens maculis insignia promat,
Incestus castam, pollutus sorde carentem
Personet eloquio, scirpus de flore loquatur;
Set quia conceptum mentis, quem culpa relegat,
Quod fluat in lucem fervens devotio cogit,
Hoc opus aggredior. A[u]ctorem luminis omnis
Invoco, quod mentem celesti compluat inbre,
Imbuat, illustret, vitiorum nube fugata;
Adsit et huic studio lumen de lumine, Patris
Splendor seu speculum, sapientia, forma, figura;
Pingat opus pictor rerum, vitalia cordis
Spiritus accendat, sacro spiramine cuius
Frigida flammantur, mollescunt dura, rigantur
Arida. Sic fultus potero preconia clare
Virginis ad votum metrico describere ludo;
Est ortus cuius clarus, primevaque clara,
Clara fides, clarus habitus, mores quoque clari,
Clarus odor fame, mors eius clara, sepulcrum
Est clarum, clarusque cinis, miracula clara,
Spiritus est clarus, clara regione locatus.
III - Prephatio super legendam sancte Clare virginis.
Istorie textum levigans sub lege metrorum,
Unum prelibo, quod non figmenta poete
Queram, seu veterum faleras, ut sensus adulter
|
1
5
10
15
20
25
30
35
|