Domino pape sui humiles et devoti filii, universitates castrorum terre
monasterii Casinensis cum omni reverentia et honore se ipsos, et devota
pedum oscula beatorum.
Quante ruine quantisque periculis, absque rectore, fluitans populus sit
subiectus et exemplis tam proximis quam remotis instruimur et ipsa
rerum experientia iam palpata non mediocriter informamur. Et utinam
nobis cum tempore – cuius post inclite recordationis domini K. quondam
regis nostri lugendum occasum, necnon post egregii et magnifici viri
domini K. principis Salernitani nostri, divina favente clementia regis et
aurige futuri, flebilem captionem, minaces iras et impetus procellosos, non
absque tempestuosa iactura spiritualium et temporalium experimur – circumvolans
querensque quos devoret vexatio non inesset. Et immo, quia
ubi non est gubernator populus corruit, ne – quod absit – periculorum,
que propter diutinam vacationem monasteri Casinensis, cuius nos recognoscimus
filios et vassallos, gravi nobis multipliciter factis acephalis
augentur cumulo, irrimediabiliter invalescat incursus, ad beatitudinis
vestre providentiam, cuius est et relevare pressuras et precavere periculis
subiectorum, supplicibus precibus et devotis duximus intercessionibus
recurrendum, flexis genibus inclinatisque cervicibus supplicantes, quatenus
de vestre celsitudinis speculo misericorditer ad nostre desolationis
|
|