Pag 1122

e corpore animam illius videre potuerit; et non adhibentes fidem subtiliter studuerunt
indagare, et repertum est eo die illum venerabilem virum emisisse animam, quo praedictus
Dei servus Beneventi positus agnovit.
8. Sed neque hoc taceam, quod de Mancuso monacho fratribus referentibus agnovi,
quem ipse in monasterio positus vidi, nostroque iam tempore defunctus est. Qui cum
ex Apuliae partibus conversionis gratia huc venisset, a Richerio abbate, nostro praedecessore,
susceptus fratrum congregationi associatus est. Itaque in monasterio corpore,
in seculo mente degens, semper terrena quaeque ac secularia meditabatur; omne magisterium
regularis disciplinae sibi grave ac importabile videbatur. Tunc coepit ab abbate
licentiam petere multasque occasiones adinvenire, quo patriam parentesque posset revisere.
Cumque ab abbate suo saepius fuisset admonitus, ut viam veritatis, quam semel arripuerat,
in melius proficiens de die in diem ad finem usque perducere deposita omnis torporis
ignavia summopere studeret, ne forte iuxta sententiam Domini aratrum tenens retroque
respiciens regno caelorum aptus esse non posset, et ne uxorem Loth imitans in statuam
salis versus horrendum cunctis spectaculum praeberet, ille nichilominus, cuius mens
semel a maligno obsessa fuerat, nullo modo quiescebat, sed cotidie abbatem fratresque
precibus fatigando, ut eum patriam revisere sineret, omnimodis postulabat. Cumque
spem redeundi frustratam sibi esse conspiceret, clam de monasterio egressus, more fugacis
servi nocturnas tenebras captans, ut canis ad suum vomitum, ad patriam diabolo instigante
reversus est atque in parentum domo mansitans seculariter ibi, ut iam dudum mente
conceperat, vivere coepit. Sed cum ab abbate suo per nuntium saepe fuisset admonitus,
ut ad monasterii claustra rediret, et ille salutaria monita parvipendens optemperare neglegeret,
ab eodem abbate communione privatus est. Cum itaque post non multos dies
paululum languore correptus in lectulo resideret, immanem leonem ingredientem hostium
ac contra se aperto ore venientem cernit. At ille ad ingressum ferocis bestiae territus
coepit magnis vocibus clamare, dicens: "Currite, currite, quia leo iste me devorare contendit."
Leo vero rugiens irruit in eum et mordicus coxam illius apprehendens maximum
ex ea carnis frustum abstraxit sicque eum cruentatum ac seminecem relinquens disparuit.
Cumque plures ad clamorem vocis illius obstupefacti concurrerent, leonem quidem minime
viderunt, sed cruentatum ac semivivum monachum in terra prostratum invenerunt. Itaque
cum eum a terra elevassent, paululum recepto spiritu cuncta, quae sibi acciderant, per
ordinem pandit et, ut quantocius se ad monasterium reducerent, propinquos ac vicinos
obnixe precatus est. Propinquis igitur eius voto optemperantibus, ad cellam huius nostri
monasterii, quae intra Asculanum oppidum sita est, eum portaverunt; ibique post paululum
recuperata sanitate hoc ad monasterium est reversus ac ex perpetrata culpa poenitentia
accepta plures postea in sanctae conversationis habitu vixit annos.
Theophilus: Monachus iste, ut video, iccirco leoni, id est diabolo, visibiliter ad tempus
traditus est, ut postmodum invisibiliter ab eius potestate liberari in perpetuum mereretur.
9. Desiderius: Vis etiam, ut narrem tibi, qualiter omnipotens Deus hoc monasterium
de tyrannorum manibus semper eripuit atque ab inimicorum infestatione meritis
beati patris Benedicti dextera suae divinitatis protexit?
Theophilus: Narra, quod libet; nam alacri animo, devota mente attentisque auribus
me cuncta haec auscultare profiteor.