divina, que ceperat, carmina sedulus decantabat. confusus in
his diabolus, mox cum fetore nimio, et magnis stridoribus, de conspectus
illius aufugit. haud mora: vir sanctus, reductis ad sinum oculis,
librum, quem diabolus in flumen proiecerat, repente ante se reductum
repperit, versis foliis eo loco, quo ab eo cepta oracio decurrebat.
ex eo igitur ille Dei famulus ita sibi contra diabolum <a Deo datam>
victoriam adeptus est, ut nulla eius luctamina deinceps expertus sit.
de quo eciam percepimus, multa post suum obitum beneficia sanitatum
contulisse fidelibus, plures inerguminos, et febricitantes suis salvasse
meritis, et oracionibus: quod hodieque digne petentes accipiunt.
transitus vero eius a seculo, quintodecimo kalendas octubris.
DE SANCTO LANDULFO MONACHO.
ALIUM eciam in eodem loco virum eque venerabilem Landulfum
nomine fuisse comperimus, quem ita Deo dilectum
fuisse famulum manifestis cognovimus assercionibus, ut eciam
modernis temporibus plures inerguminos ad eius tumulum curatos
audierimus. quod si nos non vidimus, tamen illos, qui viderunt,
vidimus, quique nobis referre soliti erant. quia cum eius nomen,
et sepultura incognita haberentur, demoniacus quidam ad sancti
viri Dei superius dicti Boni sepulchrum ductus, ut eius meritis
et precibus a Domino de tam horrendo exicio liberarentur, repente
per hos eius magnis clamare diabolus vocibus cepit, et istius
nomen, locumque sepulture monstrare, illius se meritis, non alicuius
dicens posse fugari. tunc omnibus Deum rogantibus, idem
paciens pavimento prostratus, qui illuc usque fuerat vexatus, ilico
virtute divina salvatus, ab illius sancti Dei famuli sepulchro surrexit
sanus; moxque gloria in excelsis Deo ab omnibus decantatur
huius deposicionis dies colitur .IIII. kalendas septembris.