Quasdam tamen eorum civitates imperator violenter obtinuit; et
procedendo inde quamdam civitatem Alexandriam, quam Lombardi
in odium edificaverant, obsidere cepit et eam ac Lombardos contra
se venientes expugnat. Sed Papienses sponte ad eum redierunt iurantes
ei fidelitatem; quod etiam et paulo post Cremonenses fecerunt
qui cum de societate Lombardorum fuissent, mediatores inter ipsos
et imperatorem extiterunt. Quanta ergo fecerit contra Lombardos
tempore illo imperator et quam viriliter eos expugnaverit, quantum
etiam Lombardi tunc fatigati fuerint expensis et exercitibus, non est
nostre parvitati exponere.
[29.] Anno igitur eodem, qui fuit ab incarnatione Domini 1174 qui
fuit convintus captionis Venetorum cum esset imperator apud civitates
predictas et suos expugnaret inimicos, audiens de pace, quam dux
cum prefato Christiano archiepiscopo et sui imperii principe fecerat
gavisus est multum. Idem enim archiepiscopus super pacem ecclesie
laborabat et diligentius ducem quoque sepius invitabat, ut ipse super
pace ecclesie suum prestaret auxilium et consilium.
Nam et imperator in tantum ducem et Venetos diligere cepit, ut
scriberet multoties duci, quod eius arbitrio et laudationi de pace ecclesie
informanda stare vellet libenter. Confidebat quidem de ducis
honestate et Venetorum constantia, et laborabat propensius, ut et ipsum
ducem et Venetos sibi faceret fidos amicos. Cum ergo super pace
ecclesie etiam ipse dux sincere laboraret et fide et quidam honesti
viris quos reges Francie et Anglie duxerant ad reformandum dominum
papam et imperatorem iam firme induxissent, mandavit idem
dominus papa duci, quod ad pacem hanc reformandam Venetias accedere,
duce annuente, volebat.
Quod verbum placuit duci et Venetis omnibus. Mandaverat enim
tam dominus papa quam imperator ad diversas partes mundi, ut archiepiscopi,
episcopi, abbates quoque et ecclesiastici viri ac seculares
principes, ut apud Venetias convenirent, quia Venetia tuta erat
omnibus et fertilis et abundans in omnibus et gens eius quieta et pacis
amatrix.
|
|