monasterium pertinere videntur, seu quę in futuro acquisiturum ab aliis hominibus
iuste et legaliter acciderit, nec non etiam et ea quę iniuste ab aliquibus
possidentur aut in urbe Roma vel in cęteris totius regni nostri Italici partibus,
per hoc nostrum pręceptum eidem sancto loco confirmamus, et per bannum
et iussionem nostram nostrorumque antecessorum regum vel imperatorum
auctoritatem, una cum terris, vineis, monasteriis sibi subiectis, ecclesiis,
castellis, curtibus, domibus, villis, capellis, aquis aquarumque decursibus, piscationibus,
molendinis, mercatis, cultis vel incultis, colonis, aldiis, aldiabus,
manentibus omnibusque super terram ipsius monasterii residentibus, servis,
ancillis, omnique familia utriusque sexus, cunctisque animalibus, atque pro Dei
amore nostręque animę salute eidem monasterio ministrantibus perdonamus,
ut nullus eorum aut suorum hominum deinceps freda seu tributa undecumque
exigenda aut mansiones vel paratas faciendas vel fidei iussores tollendos aut
homines eiusdem monasterii tam ingenuos quam servos, libellarios clericos,
cartulatos, offertos omnesque sub dicione ipsius monasterii commanentes distringendos
vel ad publicas excubias compellendos aut ullas reddibitiones vel
quaslibet occasiones requirendas nostri vel futuri temporis diebus ingredi audeat,
aut in aliquo loco det portunaticum aut ripaticum aut glandaticum vel
herbaticum vel pontonaticum tam de monachis quam de monachabus, tam
de clericis quam quod de omnibus super terras eorum residentibus. si autem,
aliqua querimonia adversus eos insurrexerit de rebus monasterii mobilibus
et immobilibus que ibi legaliter non eis visum fuerit posse esse diffinitum,
nostramque acclamaverint pręsentiam, comes noster et missi nostri discurrentes
seu ministri reipublicę faciant ambas partes in nostram audientiam
guadiare. precipimus quoque, ut, sicut in pręcepto Hludovici habetur im-peratoris,
de rebus suprascriptis vel quas in usum monachorum vel hospitum
seu helimosinarum constituimus, vel in antea Deo auxiliante eidem fuerint
collate congregationi a bonis hominibus, nullam habeat licentiam aliquis abbas
qui pro tempore fuerit cuiquam hominum exinde aliquid dare aut in beneficium
concedere, nisi servitoribus ipsius ecclesię atque illis quę meliora et
aptiora de suis rebus eidem monasterio cupiunt tribuere et de quibus nulla
suspicio alienandi aliquando ab ipsa ecclesia possit eveniri. pręstarias vero
et commutationes iniuste factas vel iniuste acquisitas volumus irritas esse et
absque pena ligationis solutas. et quandoquidem abbas eiusdem monasterii
de hac luce migraverit, ipsis inter se monachis unanimiter consentientibus,
secundum Regulam sancti Benedicti, sicut eorum edocet ordo et rectum est,
quem digniorem sibi invenerint licentiam habeant eligendi abbatem. electus
vero prius ab ipsa congregatione, deinde imperiali patrocinio pręsentatus,
gratis roboretur, et a summo pontifice [catholice] consecretur. aliter si pręsumpserit,
imperiali censura condemnetur, et quicquid de bonis monasterii
|
|