De restit. spol., c. Cum ad sedem [X. 2, 13, 15]; et tunc
non sequitur: "ergo credis eum vivere", quod potest
esse quod non credit eum esse mortuum nec credit
eum vivum. Sed si post verbum "credo" poneret
negacionem hoc modo: "credo eum non esse mortuum"
tunc crederetur quod crederet eum vivere,
et in hoc casu, quando ille contra quem fit posicio vel
interrogacio dicit se dubium, debet iudex attendere
an dubitet de facto suo et tunc est minus probabilis
ignorancia quam esset in alieno, ut ff., Pro suo, l. finali
[D. 41, 10, 5] et Extra, De rescriptis, Ab excommunicato
[X. 1, 2, 41]; item iudex ipse consideret
an factum ipsum sit recens an post factum tanta
tempora sint elapsa quod in factum suum quis potuerit
obici; tractus enim temporis consuevit memoriam
immutare, ut ff., Ad Trebell., l. 3 § due et
XI. q. II, Longinquitatem (c. 64, C. 12, q. 2], et cursus
memoriam etc., ut C., De veteri iu. enu., l. 2 § Si
quis autem [C. 1. 17, 14].
Preterea sciendum est quod responsio solet referri
ad id super quo principaliter fit questio sive posicio,
verbigratia, si ego volo probare quod mutuaverim defuncto
X et faciam talem posicionem: "ego pono
quod X mutuavi Ticio, cuius tu es heres"; si adversarius
respondeat confitendo solum de mutuo, videtur
confiteri non autem quod sit heres defuncto quia illud
dictum videtur demonstrare tantum non autem ponendo
sive affirmando, et ad hoc est ff., De condict.
et demo., Cum tale § [Falsa D. 35, 1, 72 § 7] cum similibus;
et caveas quia tum quidam cavillosi advocati
videntur multa implicare in posicione, ut in superiori
|
|