XXVI
De ambitioso.
(1) Opes itaque cupidus congregat et avarus conservat, voluptates
gulosus degustat et luxuriosus exercet, honores
ambitiosus affectat et superbus extollit. Ambitiosus autem
semper est pavidus, semper est attentus, ne quid dicat vel
faciat quod in oculis hominum valeat displicere. Humilitatem
simulat, honestatem mentitur, affabilitatem exhibet,
benignitatem ostendit, subsequitur et obsequitur, cunctos
honorat, universis inclinat, frequentat curias, visitat optimates,
assurgit et amplexatur, applaudit et adulatur. Bene
novit illud poeticum:
Et si nullus erit pulvis, tamen excutit illum.
(2) Promptus et fervidus ubi placere cognoverit, remissus
et tepidus ubi putaverit displicere. Improbat mala, detestatur
iniqua, sed alia cum aliis probat et improbat, ut iudicetur
ydoneus, ut reputetur acceptus, ut laudetur ab hominibus,
ut a singulis approbetur. Et ecce gravem intus se sustinet
pugnam, difficilemque conflictum, dum iniquitas pulsat
aninum et ambitio continet manum, et quod illa suggerit
faciendum, hec fieri non permittit. Colludunt autem ad
invicem mater et filia, iniquitas et ambitio: nam mater in
aperto subsistit, et in occulto filia non resistit. Hec enim
vindicat sibi publicum, illa secretum. (3) Ambitiosus libenter
agit de principatu quem ambit, et dicit: «O quando principabitur
ille qui severus sit in iustitia, pius in misericordia,
qui non deviet amore vel odio, qui non corrumpatur prece
vel pretio, qui credat fidelibus et acquiescat supplicibus,
|
|