die salutatione regis populo astanti universo data, et in paucis Lanzo multa comprehendens,
domo sua quasi regia ab amicis et famulis receptus est. Interea Lanzo paucis commoratus
diebus, ut vir conscilio discretus, animo providus et conscilio astutus, cottidianis
exercitationibus accuratissimus, universa quae ipse egit, quanti foret periculi suae parti
adversariorum, animo extuanti revolvens trutinavit. Itaque primo aliquantulum sese poenitens
anteacta fecisse, secretissime convocatis aliquantis nobilibus, universa quae cum
imperatore ob populi tutelam ac pacis stabilimentum egerit, seriatim notificando denudare
sataguit; quinetiam quid augmenti vel quid detrimenti ipsi et uxores et filii ac ipsorum
res a Teutonicis, gens sine conscilio sine misericordia, passuri essent, ut quam citissime
ad pacis unitatem cum populo omnibus antiquorum remotis negotiis venirent, ob quae ipsi
usque modo pugnando hostiliter a populo exigebant, ostendisset, et dura ac aspera illis
interserens verbis, quasi fatigatus consedit. Cum autem haec omnia pars illa nobilium
curiosissime universa perscrutando, ut gesta forent, a Lanzone comperisset, animis per
plurima diu distractis diversa, tandem ut salubrius illis Lanzo daret conscilium postularunt.
Igitur Lanzo, omnibus praevisis consiliis ac bellorum determinatis periculis, conscilium
dedit, ut civitatem, quam ipsi impugnaverant, pacifice introgressi, quae pacis essent cogitarent,
quae aedificationes suorum et Italiae totius forent, securius tractarent. De homicidiis
vero ac rebus perditis, quae in talibus solent evenire desidiis, ab utraque parte,
quasi lance quadam universa trutinans, iudicavit fore tacendum. Quid multa? Multis
demum probatis consiliis, cum uxoribus et filiis omnique substantia, reseratis tamen
civitatis portis, vultibus illorum nimia verecundia in terra demissis, homicidiis et opprobriis
paulo antea invicem cum populo condonatis, urbem introierunt.
27. Ea tempestate cum domnus Heribertus omnes fere iam visitasset civitatum
beati Ambrosii suffraganeos, quorum gratia Italiam circuiverat, illos in omnibus bonis
adhortans, Taurinum bonorum agmine clericorum ac militum copia strenuissimorum vallatus
devenit. Ubi cum per aliquot dies sedisset, cohortatus episcopum et clerum civitatis,
populum totius urbis, propheticis et apostolicis ammonitionibus, ut tanto decebat
viro, quandam haeresim inauditam, quae nuper in castello supra locum qui Monsfortis
vocatur, convenerat, audivit. Quod cum Heribertus audivisset, illico iussit ex ipso castro
hominem illius haeresis, ut verius rem ipsam cognosceret, sibi repraesentari. Qui cum
ante eius vultum venisset, promptissimum gerens ad passionem animum, laetus si vitam
suppliciis gravissimis finiret, vultu alacri ad omnia respondere paratus astitit. At Heribertus
cum ipsum tanta constantia paratum vidisset, seriatim ac studiose vitam et mores
ac illorum fidem sciscitari coepit. Igitur licentia data ac silentio imperato, dicens Girardus
adorsus est: Deo omnipotenti Patri et Filio et Spiritui sancto gratias refero immensas,
quod tam studiose me inquirere satagitis. Et qui vos ab initio in lumbis Adae cognovit,
annuat ut sibi vivatis sibique moriamini, et cum ipso per saeculorum saecula regnantes
gloriemini. Vitam meam et meorum fratrum fidem, qualicunque animo ea sciscitetis, vobis
edicam. Virginitatem prae ceteris laudamus; uxores habentes, qui virgo est virginitatem
conservat, qui autem corruptus, data a nostro maiori licentia castitatem perpetuam conservare
liceat. Nemo nostrum uxore carnaliter utitur, sed quasi matrem aut sororem diligens
tenet. Carnibus numquam vescimur; ieiunia continua et orationes indesinenter fundimus;
semper die ac nocte nostri maiores vicissim orant, quatenus hora oratione vacua non praetereat.
Omnem nostram possessionem cum omnibus hominibus communem habemus. Nemo
nostrum sine tormentis vitam finit, ut aeterna tormenta evadere possimus. Patrem et Filium
et Spiritum sanctum credimus et confitemur. Ab illis vero, qui potestatem habent ligandi
et solvendi, ligari ac solvi credimus. Vetus ac novum testamentum ac sanctos canones
cottidie legentes tenemus. Cumque haec et multa alia Girardus ingenio acutissimo dixisset,
quibusdam magna ac terribilia videbantur. Interea domnus Heribertus eius astutiam et
ingenium agnoscens pravum, de singulis verbis quae ipse praedixerat, qualiter aut quomodo
sentiret ac socii eius, evidenter aperire praecepit, et maxime qualiter de Patre et
Filio et Spiritu sancto sentirent; et praeterea de singulis praecepit aperire. Quo audito
|
|