talis interlocutoria fuit lata", et consimilia potest
iudex supplere et ita supplet de facto quod sibi
tamquam iudici fuit notum supplet ut Az[o] no[tat]
in predicto titulo C., Ut. que desunt [C. 2, 11, 1]
et no[ta] Extra, De lit. con. [X. 2, 5,] et De dilac., c. 1
[X. 2, 8, 1].
Advocatus autem, proprie loquendo, non potest
facere posiciones cum posiciones sive attestaciones
factum respiciant, ut C., De arbi., l. penultima, in fine
[C. 2, 56, 5 § 2?]; factum autem proprium debet a partibus
proponi, ut Extra, De iudiciis, Pastoralis [X.
2, 1, 14]; est autem efficacior ratio: quia posiciones
fiunt per iuramentum, ut supra diximus, advocati
vero hodie de consuetudine non iurant licet lex hoc
statuerit, ut C., De iudi., l. Rem non novam [C. 3, 1,
14]. Est ergo sciendum quod posicio etiam si proferatur
per advocatum non dicitur proprie posicio propter
ipsum advocatum, immo est posicio ipsius partis
per advocatum prolata. Item dicit lex quod potest
interrogaciones facere advocatus, ut. ff., De adulter.,
l. Postulaverit § Questioni [D. 48, 5, 27 § 7], sed
ideo potest et debet ponere vel interrogare advocatus,
quia ea que proponunt advocati in presentia partium
perinde sunt habenda ac si ab ipsis partibus essent
proposita, ut C., De error. advocatorum., l 1 [C. 2, 10, 1],
unde eo proponente vel interrogante et pars proprie
loqui dicitur.
De posicionibus quando in iudicio sint recipiende nec
ne ulla possent regula limitari, possunt tamen plures
casus poni in quibus non esset posicio admittenda;
primo si non faciant ad causam, ut ff., De interrog.
act., l. Si sine, et alias incipit Si defensor [D. 11, 1, 9];
secundo si est obscura sive ambigua admittenda non
|
|