absque principis iussione ordinatus fuisse, pręter Pelagium papam.
nam de illo legitur quod ordinatus sit sine principis iussione eo
quod Longobardi Romanam civitatem obsiderent, multęque ab
eis per Italiam fierent vastationes. denique post eum Gregorius
doctor beatissimus a clero et populo electus roborari ante
noluit in pręsulatu, quam ab imperatorio assensu fuisset confirmatus.
quod ergo per septingentorum quinquaginta novem annorum
curricula constitutum et observatum sine ullius sancti apostoli
sive doctoris contradictione fuit, non arbitramur aliqua
ratione possit contradici et maxime quod extra fidem minime
dinoscitur fore. nonnulli enim pontificum, quamquam sub intentione
electi sint, nullo modo pręsulatus habere potuerunt sublimitatem
nisi imperatoris optinerent consensionem. hic prudentium
attendat sollertia, quia si Constantinus quondam Augustus
prius vicario beati Petri apostoli, Silvestro scilicet, coronam imperii
concessit, postmodum vero alter beati Petri vicarius, Stephanus
videlicet papa secundus, predictum Pipinum cum duobus
filiis germanis Carolo et Carolomanno regem Francorum unxit.
Stephanus quoque papa tertius eosdem Romanorum patricios
confirmavit. Leo etiam tertius Carolum coronavit eumque
defensorem tutoremque Sedis apostolicę sanctęque Ecclesię catholice
stabilivit, et una cum omni senatu Romano imperium
illi per omnia confirmavit. sed quomodo eum terrenarum rerum
potestate et totius iure imperii fraudavit, vel dominia illi Italica
denegavit per guem respublica omnisque christiana libertas ab
omnibus preiudiciis et universis incommodis debet defendi ?
fuerunt preterea et multi in Italia viri qui per diversa loca ius
proprium et privatum iure hęreditario possederunt, et locis sacris
Deoque dicatis ob animarum suarum mercedem de suis substantiis
plurima concesserunt. non ergo omnis Italia in terrenis
facultatibus patrimonium beati Petri apostoli Ecclesię extitit, nec
umquam pontificum Romanorum ex toto dominium fuit, nisi in
his quę ad cultus Dei pertinent dispositionem, vel ad verę fidei
conveniunt ostensionem. ex quibus duobus non solum Italia,
|
|