At deus, inpaciens fraudis scelerisque nefandi,
Puplicat in lucem, quod tegit archa nephas.
Nam nichil admittit felix fortuna sinistrum,
Nec possunt, quod obest, prospera fata pati.
Hec tria felices comitantia Cesaris actus
Quam bene dispensant: sors bona, fata, deus!
Conscius archani quidam secreta revelat
Et docet insidias enumeratque viros.
Detegit et scriptum nocturna lampade factum,
Quod docet in Caypha presule posse capi.
Ostupet armipotens famulos miratus iniquos
Ducit et in dubiam verba relata fidem.
Postquam certa fides super hiis datur, indice scripto,
Coniuratorum dissimulatur opus.
Curia contrahitur, resident in iure vocati
Quisque sibi dubitans, multa timenda timent.
Iamque silere dato, solio redimitus ab alto
Exolvit querulo Cesar in ore moras:
“Quis pro pace necem vel quis pro munere dampnum
Aut quis pro donis dampna meritur?”, ait.
“Nec Christo Cayphas fecit nec sevius Anna,
Quam michi conscripte disposuere manus.”
Protinus armiferis pleno iubet ore ministris,
Ut capiant, quosquos littera lecta notat.
Qui cito mandatis inplent pia iussa receptis,
Infectos capiunt prodicione viros.
Dampnatos ex lege viros clementia differt,
Et suffert pietas impietatis honus.
In condempnatos meritum sententia tardat,
Quo datur, ut vinctos Apula dampnet humus.
Quam Cesar properans ex parte licenciat agmen,
Ne gravet urbanos maxima turba suos.
Bawarus et Scavus, Lonbardus, Marchio, Tuscus,
In propriam redeunt Saxo, Boemus humum.