Pag 12

Cui dedi?". Tunc presbiter super populum oculos aperuit et digitum ad tres illos, qui stabant
in pulpito, extendit dicens: "Videte tres grandissimos diabolos, qui per ingenium et
pecuniam suam putant me confundere. Et nonne ille diabolus, qui suasit eum fieri symoniachum
per peccuniam, suadere potest, ut adhuc maiorem peccuniam daret, et veritatem
occultaret, et testes et iudices mondanos michi auferet? Et nonne scitis, quia propter vitandam
astutiam diaboli et pravorum hominum ego elegi Deum iudicem, qui neque per pecuniam
neque aliquo modo potest falli in iudicio? Ad cuius iudicium si vultis venire, paratus
sum, quod promisi, facere". Et Grosulanus ad eum: "Modo dic. De qua simonia dicis".
Et presbiter ad illum: "Modo dic tu. Que est bona?". Et Grosulanus aliquantulum subsiluit,
et ait: "Est simonia, que simoniam non deponit". Et presbiter ait: "Ego dico de
illa, que deponit abbatem de abbatia, episcopum de episcopatu, archiepiscopum de archiepiscopatu,
in quo est". Et cum in hiis verbis satisfecisset omnibus, audivit populum clamantem:
"Exite foras ad iudicium! Exite foras ad iudicium!". Et presbiter in hoc multiplicato
clamore, licet senex, desuper lapide, in quo erant lignorum congeries, venit. Ibique
dum ignis lignis accendebatur, presbiter circumstantibus dixit: "Vos preter me non cernitis
sacerdotem, qui hunc ignem michi benedicat; sed cernitis cartam hanc quam teneo, in qua
sancta verba et signa sancte crucis continentur. Et ego minister hec verba et signa inferius
dicam et faciam; et Deus, qui est dominus meus, desuper ignem benedicat". Et
audientes et bene intelligentes dixerunt: "Amen".
17. Atque cum in circuitu ignis hec nerba dixisset et signa fecisset, et aquam benedictam
et incensum super ignem, astante ibi Grosulano, aspersisset dubitabatur de ordinando
sacramento, apud Grosulanum et Arialdum de Meregnano, qui erat quasi potentissimus
princeps Grosulani et procurator judicii et expectans, presbiterum per ignem in morte finiri,
vel per nimium terrorem ad dominum suum Grosulanum converti. Ipse namque Berardo,
iudici Astensi, hanc legem non solum per mortem sed per quamlibet ignitam lesuram in presbitero
factam condempnare, dixerat: "Absit, quod lesura. Sed ignem adeo magnificabo,
quod procul oculos ignis de capite eius eruet et in ipso igne ardens cinis putrefiet". Attamen
presbiter cum vidisset, eos de ordinando sacramento dubitare, dixit ad eos: "Sinite me,
quod ego bene ordinabo. Nec finiam sacramentum, donec dixero tantum, quantum vobis
satisfecerit". Et ilico in consensu eorum apprehendit capam Grosulani, ipsamque quassavit
dicens: "Iste Grosulanus, qui est sub ista capa - et non de alio dico - est symoniachus
de archiepiscopato Mediolani per munus a manu, per munus a lingua, per munus ab
osequio". Et cum illis videbatur sufficere, adidit: "Et ego ad fiduciam maleficii aut incantationis
vel carminis non intro hoc iudicium; sic Deus me adiuvet et ista sancta Evangelia
in isto sancto iudicio". Facto hoc sacramento concorditer, Grosulanus equum ascendit, et
ad ecclesiam sancti Iohannis, que dicitur ad Choncam, venit. Arialdus vero predictus de
Meregnano, inquirens et expectans plenitudinem ignis, presbiterum tenuit, et tenendo, manum
suam lesam procul ab ipso calore ignis sensit. Et tamen ad presbiterum inquit: "Presbiter
Liprande, vide mortem tuam in igne; convertere ad dominum meum archiepiscopum,
habita securitate tue vite. Alioquin vade, et arde te cum Dei maledictione". Et presbiter
ad illum: "Sathana, retro vade!". Illo retrocedente, presbiter prostratus a terra levavit. Et
signo crucis sibi apposito, ingens flama ignis in meridiem et septentrionem se divisit, et via
aperuit, quam presbiter intravit. Et transiens per ipsos carbones ignis, ceu harenam calcaret
sentit, et dum per ipsam viam transibat, flama post ipsum coibat. Et ut ipse michi dixit et
bene intellexi, in via huius ignis fuit, hanc orationem Deo potulit, dicens: "Deus, in nomine