Suo presbitero Bartholomeo Stephanus, cum consolationis affectu salutem.
Rem non novam sed assuetam mortalibus et innatam, quasi novum quod
sub sole prospexeris, seriosa mihi mentis amaritudine descripsisti, de profundis
in vocem lamentationis erumpens, quod emula vite mors impia, in
precipitio patris tui migrantis a seculo, dire nimis et acerbe te mordens,
quietis tue sabbata inquieta revolutione turbavit, honorem in nichilum et
citharam convertens in luctum. Profecto, vir sacer, scio, nec hesito, similis
casus asperitatem expertus, quod tactus dolore cordis intrinsecus lenimenta
compassionis et consolationis efflagitas, et pre nimietate doloris querelas
querulas, que amicos adeant implorature solamen, cohibere non potes.
Ut igitur inveniat mens amaricata quod petiit et amarus animus quod cupivit,
scire te volo, quod et te scire non ambigo, dolorum tuorum me fore participem
et passionum, quas perfert tue carnis idemptitas, non expertem.
Suggero igitur, tibi compatiens, ut vultum tuum, nube meroris obductum,
lintheo consolationis abstergas et, ne ignorans de dormientibus videaris,
sperare debes visurum te patrem in patria, quem mundane peregrinationis
exilium, cum dormitione, stola pietatis indutum, non ambigis evasisse.
Scribitur … cardinali per quendam clericum, quod recipiat eum in
familiarem, pro quo ei scripserat … archiepiscopus, per Stephanum.
|
|