se recepisse; totam urbem esse in motu; multos civium ad arma
concurrere. Tunc cancellarius milites comitis Gravinensis suosque
iussit armari et ante palatium convenire; missique sunt per urbem
hostiarii, qui cives ab armis iuberent discedere populique metum
sedarent. Inde voce preconia denunciatur Hispanis ut omnes
eadem die Farum transeant, alioquin in crastino quotquot eorum
inventi fuerint in carcerem retrudendos. At illi, relictis armis,
ut eis imperatum fuerat, prout quisque celerius poterat, in Calabriam
transierunt. Greci vero quod Messane gestum fuerat
audientes, spe lucri fugientibus occurrebant et multis eos verberibus
affligentes, tandem saucios, nudos omniumque rerum
inopes dimittebant; quorum magna pars in Solanie silve nivibus
perierunt hiemis asperitate consumpti. Urbis ergo tumultu
sedato, Bartholomeus Lusciensis cancellarium adiens, ultro confessus
est eiusdem se conspirationis fuisse participem, veniamque
postulans et congruam satisfactionem offerens, Egidii Venusini
abbatis precibus impetravit ut extra regni terminos aliquanti temporis
sustineret exilium, donec universis proditoribus expulsis integreque
paci curia restituta, regis eum indulgentia revocaret,
terra ipsius interim ab eodem Egidio possidenda. Huius secutus
exemplum, Rogerius Sorellus se quoque manifestavit cum aliis
iurasse, multis persuasionum fraudibus circumventum; sed idem,
venia non impetrata, carceri datus est, eo quod id tarde confessus
fuerat, cum iam omnes coniurationis auctores Henrici comitis
indicio proderentur. Hostibus itaque cognitis, ingens cancellarium
sollicitudinum turba concusserat ambigentem cui se consilio potissimum
inclinaret. Amicorum enim eius plerique coniuratorum
|
1
5
10
15
20
25
|