fraudibus, instanter ab obsequiis nostris eripere satagebant, et eripuissent utique, si
magistri presentia non fuisset. Eodem magistro et G. deinde apud Este de consilio
patriarche predicti presentibus, ubi rectores predicti acclamento contractus pacis suam
palliare nequitiam nitebantur, marchionem Estensem, nobis et imperio ex antiqua
progenitorum suorum stirpe fidelem, sacramentum societatis mire renuentem, etiam
lacrymabiliter coegerunt. Ezelinum etiam de Romano qui expositis omnibus que
habebat, ad fidelitatem nostram promptissima devotione redierat, ad illud idem tunc
temporis arctaverunt, alias magistro prefato nichilominus bonum pacis zelo laudabili
sollicite prosequenti, condictis apud Bononiam loco et tempore, multipliciter illudentes.
Et licet ex hiis [putarent] sepedicti nuntii nostri probabili satis coniectura
quod propterea accessus eorum ad Romanam curiam inutilis haberetur, nichilominus
longe ante diem statutum partibus per patriarcham eundem papali conspectui presentati
ac multum post diem procuratorum adverse partis adventum, non sine murmuratione
multorum proinde nobis et imperio honorem debitum ledi credentium,
expectantes, de licentia sua et fratrum per nostras postmodum litteras revocati ad
nostram presentiam redierunt; moram ipsorum nedum per illusiones iam dictas inutilem
arbitrantes, sed quod iuxta petitionem pape, de honore et iure imperii mentione
non facta nec adiecto «de consilio principum nostrorum», iuxta formam mandati
nostri, in summum pontificem compromittere non valebant. Nec possumus huius
verbum patris sub dissimulatione preterire quod conditionem ipsam «de honore
imperii» quem immediate Ecclesie credimus deputari, scripsit tollere compromissum.
Ad cuius expressionem de mero iure tenemur et debito et auguste titulo dignitatis,
quum honorem imperii nec tacite nec expresse minuere possumus, sed augere. Nuper
autem post reditum magistri prefati, Apostolica scripta recepimus per que ad compromittendum
in eum precise magistri reditu repetito, ad hoc ut propositi nostri constanciam
ab introitu Italie, quem procul dubio imperialiter duce Domino mire disponimus,
possit avertere, constitutionis tenorem de discordibus pro utilitate negotii
Terre Sancte ad treugam vel concordiam revocandis apud Reate nobis presentibus
edite ad nostram memoriam revocavit, hoc addito quod ad hoc aliqui ex magnis terre
principibus sunt compulsi. Licet autem per ea que prediximus si placeret potuissent
habere scripta responsum, dum frustra pro illorum pace sua laboraret intentio qui
pacem verbo solo ………….., ut temporis oportunitatem inquirant, non facto sequntur,
quum non nobis solum, sed Deo et catholice fidei et ipsi nature guerram movent,
nos tamen utile esse credimus cum adiectione cuiusdam admirationis eximie litteris
Apostolicis respondere; ad quod preces pape non solummodo nos inducunt, sed fortius
causa precum, dum processum nostrum in Italiam, quem odiose quodam guerre
vocabulo denotare velle videtur, occasione negotii Terre Sancte suspendi rogavit ad
presens. Sed ut firmiter confiteamur, licet evidens [sit] nostri processus intentio quem
ad nichil aliud direximus nisi ut Crucifixi negotium assumamus, quod provocari
directius non valeret quam vigore iustitie pacatis undique populis et imperii nostri
viribus quod est in tam nobili regione dissitum et de cuius manu terra potissimum
prestolatur auxilium, in integrum restitutis, non guerre nomine debuit tam
salubre propositum denotari, sed iuris executio potius, a qua omnis abest iniuria, nuncupari.
Nunquam enim intentionem pape talem esse credimus quod occasione transmarini
negotii deberet iusticie gladius hebetari. Nam et post edictam constitutionem
|
|