HADRIANUS EPISCOPUS, SERVUS SERVORUM DEI, DILECTISSIMO NOBIS
EGILAE EPISCOPO SEU IOHANNI PRESBITERO.
Audientes orthodoxam vestrae dilectionis in Christo constantiam atque ita vos
antique fidei communionisquae sinceris traditionibus inhęrentes, ut mentem christianae
deditam veritati nullatenus inficerent prevaricatorum vicina contagia, magnificavimus
Dominum caritatemque vestram indesinenter laudavimus; quatenus per earum latores,
videlicet Saranum diaconum et Victorinum clericum, suscipientes vestrae dilectionis
affatus, enucleatius eos reserantes, liquido informati sumus.
Et quoniam pro sedis apostolicae principatu huius sollicitudo delegata divinitus
cunctis debetur eclesiis, quam laudabiliter fidei veritatem noveritis et quam sollicitae
dominico gregi devotione officii pastoralis inpendatis, frater noster Wilcharius, archiepiscopus
provinciae Galliarum, – cui et licentiam dedimus de vestris ordinationibus
atque auctoritatem: dirigere vos pro orthodoxae fidei sanctaeque catholice ecelesiae
predicatione in partibus Spaniensis provinciae – pro vobis nobis insinuante, magnisque
gaudiis triumphamus, cum ubique terrarum dominus Sabahot semen purae confessionis
reliquisse cognoscimus: quod non in petrosa deveniens estu temptationis
exaruit nec viae proximum cecidit vagantibus inirnicis expositum nec in spinis inruit
suffocandum, sed in bonam terram piae devotionis vestra caelestae sacione dispersum
in tricesimum et sexagesimum fructum centenariumque proficit, perfectionem scilicet
frumenti dominici mistica locutione designans.
Quapropter exultantibus animis confidentius incitamus, ut ab omni pestis incursu pectora
vestra sapienter intemerata servetis, quoniam ‘qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit’.
‘Dominus prope est, nihil solliciti sitis’; ‘siquidem maior est, qui in nobis est, quam
qui in hoc mundo’; regnumque Domini intra nos esse, scriptura testante sit certum.
Quamvis ergo magna locorum intervalla nos dividant, si in unitate fidei nostrae perseveraveritis,
vobiscum sumus, tantum ut sit auxiliante Domino constantia perseverans, dicente apostolo: ‘Vobis
enim datum est pro Christo, non solum ut eum credatis, sed etiam ut pro ipso paciamini. At
quam fortitudinem sanctarum mentium roborandam dilectionem vestram iam fatus
sanctissimus archiepiscopus – nos illi licentiam cedentes – pro apostolicae fidei
amore direxit; quibus merito persistentes integritatis ornari usque ad coronam bravii
exoptante non dubitamini.
Ferebatur siquidem in ipsis vestris apicibus, quod multi in partibus illis in insipientiam
atque cordis dementiam devoluti nostrae relationis atque admonitionis series secundum
venerandi Niceni concilii institutionem de pascali festivitate editam contemnere audent: quod, si
plenilunium quarto decimo scilicet die lunae [ab sabato contigerit, alio die dominico videlicet
quinto decimo lunae die] sanctum Pasca minime sit celebratum; sed, pretermisso eodem quinto
decimo die, in alio sequentis septimane dominico, quod est vicesimo secundo lune diae, paschalis
festi gaudia pronunciatur celebrandum. Quodsi interius mente perpenditur magni ac venerandi
Niceni concilii trecentorum decem et octo sanctorum patrum simul convenientium promulgata
paschalium festivitatum rationem, procul dubio omnis error omnisque ambiguitas ab hesitantium
cordibus auferetur; sed, dum plerique propria commenta, ut acuti, perspicaces et mundane scientiae
|
|