faceremus in odium Romanorum. Et
cum interim quadam seditione suborta, oportuisset
nos necessario conferre Messanam, ut factionis
inchoatae, principiis obstaremus: ista
solummodo occassione praetenta, quod
tam nobilem nostram Siciliae insulam noluimus
amittere, nobis irrequisistis, et omnino zelatis,
contra communem opinionem hujusmodi
gentium, quos belli socios et participes
statuit non relinqui, foedus iniit cum Romanis,
per nos ad mandatum ejus, ut diximus,
diffidatis, non attento, quod nos sub dubia fide,
et honoris nostri fortuna, inter rebelles
et seditiosos ipsos remanentes inermes, copiosam
et strenuam militiam armatorum, in ejus subsidium
miseramus, quamquam personaliter nequiverimus
interesse. Adhuc tamen conscientiae
nostrae fidelis integritas, et pura devotio,
quam ad matrem nostram sacrosanctam Romanam
Ecclesiam habebamus, novercalia delinimenta
patris agnoscere filium non sinebant:
quin quod erat justitiae, crimini
imputantes, satisfactionis nostrae causam,
in novercantis patris arbitrio poneremus,
qui tanto nobis vice qualibet illudebat acerbius,
quanto constantius uberioris spem arbitrii promittebat.
Medio itaque tempore, dum in negotio
Italiae, pro populo ad honorem
Imperii componendo, ex praeteritorum coniectura