Et modo vela tument, modo brachia iacta resudant,
Attenuat ceptam remus et aura viam.
Suspectas, Palinure, tuas ratis effugit undas,
Nam nova trans vires preda fatigat aquas.
Iam presentit aquas dubia vertigine motas,
Quas vomit et subito gutture Scilla rapit.
Iam ratis, infide metuens vada ceca Caribdis,
Exercet vires remige, voce, manu.
Messanam veniunt, ubi rex et curia tota
Sperabant facilem, re perhibente, fugam.
A rate descendens, ylari Constantia vultu
Obvia Tancredo triste repensat ave.
Tandem suspirans Auguste frigidus inquit:
“Non tibi tocius sufficit orbis honor.
Quid mea regna petis? Deus est, qui iudicat equum,
In se sperantis vindicat acta viri.
Te tua fata michi turbantem regna dederunt,
Hinc tuus egroto corpore Cesar abit.”
Iulia respondit: “Quod ais, Tancrede, recordor:
Ut michi, retrogradum iam tibi sidus erit.
Quidquid fata volunt, stat inevitabile semper,
Per varias vario curritur axe vices.
Non tua regna peto, set patris iura requiro.
An tu Rogerii filius? Absit! Ego
Heres regis, ego matris iustissima proles;
Lex patris et matris dat michi, quicquid habes.
Regna tenes <patris> tamen, usurpata set illa;
Vivit, inexperta qui petat ense suo.
Que leges, que iura tibi mea regna dederunt?
Nam Lichium vobis gratia sola dedit.”
Post hec in talamos patrios se leta recepit,
Italicos mores inperiosa gerens.