hominum varietur, ita et nobilitas sit necesse est. Sed hec ita apud
nos non varia tantum, sed diversa est et invicem contraria, ut nullam
certam radicem habere videatur, ex qua possit oriri».
13 «Hanc diversitatem» Laurentius inquit «quid sentias non
satis intelligo ob eamque causam a te id lucidius explanari velim et
simul scire quid maxime probes».
14 «Minime» inquit Nicholaus «huius loci et temporis hec est
disceptatio et huic forsan - me intuens - non iucunda».
15 «Nequaquam» inquam «Nicolae. Quin pergratum mihi erit
si hanc dubitationem nobis exsolveris, que scitu iocunda est et
cognitione dignissima. Ego quidem non sum adeo demens atque
insulsus, ut ex his collectitiis marmoribus aliquam nobilitatem
aucupari velim. Alia ad illam via ascendi puto, hec autem voluptatis
et ornamenti causa a me quesita et comparata sunt. Sed hic
noster Laurentius iocatur mecum libens existimatque, si horum
contemptum mihi persuaserit, se maiorem partem ablaturum.
Postea vero quam in hunc sermonem incidimus, narra, queso, que
modo Laurentius postulabat. Non enim miror, si parum de illa
apud populos convenit, cum inter philosophos quoque hac de re
sit adeo magna dissensio, ut dubitem cui potissimum sententie sit
inherendum».
16 Tum Nicolaus: «Quam multiplex et varia sit illius» inquit
«observatio, haud ignotum - opinor - est vobis, cum quod aliis
nobile videatur, alii specimen ignobilitatis velint. Ut enim ab Italis
incipiam, a quibus humanitas, virtus ac omnis vivendi ratio et
disciplina ad reliquas nationes defluxit, quid tam inter se differt
quam Neapolitanorum, Venetorum Romanorumque nobilitatis
opinio? Neapolitani, qui pre ceteris nobilitatem pre se ferunt, eam
in desidia atque ignavia collocare videntur. Nulli enim rei preter
quam inerti otio intenti sedendo atque oscitando ex suis possessionibus
vitam degunt. Nefas est nobili rei rustice aut suis rationibus
cognoscendis operam dare: sedentes in atriis aut obequitando
tempus terunt. Etiam si improbi assurdique fuerint, dummodo
|
|