utilia, tamen valde doleo quia omisisti praecipua tibi notissima, et cur hoc
feceris sic admiror, ut velim ex his aliquantula coram te prodere et quare
dimiseris addiscere. Ante quippe quam introisset Arialdus Mediolanum ad
praedicandum, publice ad Varensem plebem clericorum multitudinem
convocavit eisque sub quibus essent erroribus indicavit et ut ab eis recederent
benigne admonuit. Qui eius verba spreverunt dicentes: << Nobis enim
ideo haec loqueris, quia ineruditos cognoscis. Ceterum, si doctor haberi
vis credibilis, vade et in urbe haec loqui noli timere. Quod si agere ausus
fueris, quae dicis credenda comprobabis >> . Et tunc urbem ingressus et populum,
sicut tu dixisti, est allocutus. Nam in ipso exordio suae praedicationis
tam diu cum aliquantis fidelibus per venerabilia loca sanctorum flagitans
suffragia nudis incessit pedibus, donec sic intumescerent, ut super
eos nullo modo existere posset. Duo denique sapientissimi clerici, audita
eius fama, de longinquis regionibus ad eum venerunt, ut cognoscerent
quomodo ipse scientia polleret. Quorum unus ei se in altercatione obtulit
et a mane usque ad horam fere nonam, altero penitus silente, utcumque
restitit. Et tunc sic est devictus, ut nec quid insolubile obicere nec posset
obiecta exsolvere. Alium vero, quia nimis eruditum repperit, die eodem
devincere non potuit, sed in altero prostravit. Quos, licet devictos, quia
valde doctos invenit, multum dilexit eisque omnem benigne humanitatem
impendit et sic tandem abire permisit. Accidit enim ut semel transiret per
plateam quandam iuxta domum pontificalem sitam. Aliquantos autem viros
quos ibi repperit admonere coepit. Erant enim tunc Wido et ordinarii
multique alii clerici in eadem domo pariter congregati. Quod cum audissent,
sapientiorem omnibus elegerunt eumque ad ipsum direxerunt, quatenus
|
|