Magistro Stephano Nicolaus de Rocca.
Nisi clara de tuis actibus amoris experimenta precederent et de sinceritatis
animis argumenta mihi recte opinionis iudicium roborarent, dari posset
non tenuis arguendi presumptio coniecturis, ut tue preter solitum erga me
caritatis obliquata sit linea, quem, bina iam transitione vicinus, invisum
segniter obmisisse convinceris et a tuorum communicatione processuum,
tanquam suppellectilis veteris pondus inelegans, torpide sequestrasse probaris.
At ego, fili, qui semper in melius tui status interpretor contingentia promoveri,
vellem profecto, quod te voluisse non tedeat, ex eo, precipue viarum
tuarum fuisse me conscium, ut et de te sepe querentibus docta responsione
concurrerem et de tue prosperitatis accessibus una cum gaudentibus
iocundarer. Sed cum cotidie mihi dicitur «ubi est carus tuus pudore non
vacuus?», respondeo forte quod nescio et inepte diffinio quod ignoro. Vereor
tamen impudenter ab aliis, per ficte disgressionis alloquia, verba confinia
veritatis, ne responsor mendacii prerogator inveniar et, dum anxam credo
solvere, nodum ligem. Inter hec tandem credendo profiteor, quod, novum
indutus hominem, celos vides apertos in gloria dum celicolis agregatus
agminibus eius mereris sanctis gaudere conspectibus, qui, in hereditate
celestis clavigeri factus superna dispositione successor, terrena simul et celestia
moderatur. Studeas igitur cursus tuos in decreta tibi fideliter sorte peragere,
sicque faventis fortune principiis profutura prudenter adiungere
media, ut de meritorum agro, quem studiose colueris, tui semper in prosperis
recordaturus interpretis, spicas colligas fertiles premiorum.
Nicolao de Porta Nicolaus de Rocca.
|
|