Sol erat occiduus; faciente crepuscula Phebo,
Venit Scariothis flens, ubi presul erat.
Sic ait: “Alme pater, lux regni, gloria cleri,
Utile consilium, pastor et urbis honor,
Pacis iter, rationis amor, constantia veri,
Respice consiliis regna relicta tuis.
Consule, ne pereant; vestro succurre roseto,
Ne Nothus aud Boreas, ne gravis urat yeps.
Elige, quis regnet! Quis erit?” “Constancia regnet!
Sic lex exposcit, sic sua iura volunt.”
“Disce prius mores Augusti, disce furorem!
Teutonicam rabiem quis tolerare potest?
Parce tuis canis: pueri tibi more licebit
Discere barbaricos barbarizare sonos?”
“Ad solium regni comitem gerit Andria dignum!”
“Set ius et mores et sua facta negant.
Absit, ut incestus regum mechetur in aula,
Absit, ut era ducum spargat aperta manus,
Absit, ut eveniens uxor de rege queratur,
Absit, ut alterius vindicet acta reus!
Aptus ad hoc Tancredus erit, de germine iusto,
Quem gens, quem populus, quem petit omnis homo.
Quamvis fama sibi, quamvis natura repugnet,
naturam redimat gracia, crimen honor.
Qui, quanto duce patre superbiat, hic quoque tanto
Ex merito matris mitior esse potest.
Non habet, ut timeas, dubium brevis unda profundum:
Quovis defertur remige parva ratis.”
Talibus almi patris Matheus adulterat archam
Et legit ex tacito presulis ore fidem.