ac castra eorum invasisse; petieruntque etiam ab eo,
ut ipse faceret eos iusticiam ipsis facere. Rex autem ut hoc
audivit, Terdonenses ad iusticiam Papiensibus faciendam
plene per suos legatos convocavit, dicens eis ammonensque
eos, quatenus se sub ipso et curia sua ponerent iusticiamque
Papiensibus facerent. Terdonenses vero, partim quod regem
amicum Papiensibus fore putabant, idcirco fingentes se eum
habere suspectum, hoc renuebant; tamen etiam quia forte
de iusticia diffidebant, tum quidem, quod magis in veritate
est, idcirco quia in virtute ac potencia Mediolanensium, qui
acriter eos adiuvabant, plurimum confidebant, tali iudici
colla eorum supponere omnino repudiaverunt. Rex vero
semel ac per plurimas vices ipsos Terdonenses in ius vocatos,
cum et ipsi venire noluerunt, in banno eos publice posuit;
minaturque etiam eis sepe, quod, nisi resipiscerent, supra
eos equitaret et ipsos et eorum civitatem caperet ac penitus
destrueret. Terdonenses namque multa inientes consilia,
tandem ortatu et consilio maximoque Mediolanensium impulsu
verba ipsius regis vilipendentes ac ad eorum perniciem et
interitum sua pessima fortuna, ut ex post facto apparuit,
properare cupientes, ipsi regi omnino parere noluerunt. Rex
igitur super ipsos se cum exercitu suo iturum proposuit
|
1
5
10
15
20
|