fortune fastigium, superbia – solita minores elatione contempnere – copiose
caritatis igniculum, quem amoris polliciti flamma succenderat, tepefecit.
Cogita ergo, frater, pensa quod feceris, preteriteque culpe convitium, per
future satisfactionis actus, expurgans, amici tui non obliviscaris in animo,
qui te semper in unitate spiritus secum gerit. Nec, sis, in antea calamo
devotus indulgeas, quin de continentia status tui me crebro reficias, qui de
mea tuorumque omnium, per Dei gratiam – dummodo ut verborum tantisper
utar alludiis, mihi tantum, que frigoris hyemalis procellas expelleret,
genialis consortis adiutorium non deesset – te, qui similia forsan pateris
huius temporis detrimenta, propitia devotione reficio, salutis compendia ex
illius tibi parte liberaliter offerens, qui, sub mitis Iacobi nomine, tibi orat,
assiduus corde et animo, salutis et prosperitatis augmentum.
Magistro Iohanni de Castroceli, Nicolaus de Rocca.
Nisi te scirem divini cultus vacare profectibus et profecto confiderem ex
caritatis intimis prodire quod dicis, vel insidiose temptatum, vel desidiose
quesitum me fore conquerer, qui abscise possem respondere breviloquus:
quod petis intus habes. Producitur quidem in medium enucleanda
vis littere, cuius involucrum nec nudus ydiota delibrat, nec rudis, ut opinor,
artista diffinit; sed quibus inest de naturis hominum deorumque disserere,
|
|