XX. Quomodo per caritatem pax ista federetur.
Quod autem per caritatem, sicut prelibavimus, pax ista construatur,
Psalmus michi testis est: Fiat pax in virtute tua. Ubi virtutis nomine
reginam virtutum omnium intellige caritatem, que proprie virtus idcirco
dicitur, quia fortis est ut mors (fortis est enim ut mors dilectio), cui nichil
resistit, cum venerit, que occidit quod male fuimus, ut aliud bene simus.
Enimvero qualiter hanc pacem faciat caritas, non latet aliquem sacri
voluminis notitiam profitentem. Ita namque est caritas in hac pace sicut
spiritus vitalis in corpore. Quemadmodum enim in corpore spiritu vegetante
membra vivunt et velut pacem quamdam soliditatem compaginis
retinent, abscedente autem spiritu mori ea necesse est et dissolvi, sic et
caritas sola est, que filios ecclesie in huius pacis consolidat unitate, qua
recedente pax ista discinditur. Ex quo licet propter sacramenta ecclesiastica
ipsius corporis <membra> simulatam tantisper retineant compaginem,
per peccatum tamen odii, quod mors est anime, sensum penitus amittunt
vite.
Quod doctor gentium in nonnullis epistularum suarum locis argutis
rationibus explanavit, dum inter membra Christi et partes humani
corporis cognatam admodum similitudinem posuit. Ad Corinthios quidem
ita: Sicut enim unum corpus est et membra habet multa, omnia autem
membra corporis, cum sint multa, unum corpus sunt, ita et Christus. Etenim
in uno spiritu omnes nos in unum corpus baptizati sumus. Ad Ephesios
autem sic: Crescamus in illo, qui est caput, Christus, ex quo totum corpus
compactum et connexum per omnem iuncturam subministrationis secundum
operationem in mensuram uniuscuiusque membri augmentum <corporis>
facit in edificationem sui in caritate. Idem quoque et eisdem pene verbis
eum ad Colosenses scripsisse reperies.
Caritas ergo est, que membra Christi vivificat atque ea in unum corpus
federat et concordat; unde sollicite servare unitatem spiritus in vinculo
pacis. Hoc est illud beatum arche Noe bitumen, quo ligna ipsa collinita
|
|