Ille valet hic hostes, credo, confundere nostros».
Hęc ait, oculosque adtollens, effatur ad ipsam:
«Non assunt hic Avares, sed Franci Nivilones,
cultores regiones».
Aspicit et gnoscens iniu<n>xit talia ridens: (vv.553-57)
«En galeam Ahganonis, meus collega veternus atque socius».
Hoc hęros introitum stacionis hadibat,
inferius stanti predicens sic mulieri:
« Coram hac porta verbum modo iacto superbum: (vv. 560-61 )
hinc nullus rediens Francus, quis suae valeat nunciare uxori, qui
tante presumpserit tollere gaze». Nec dum sęrmonem conpleverat,
et ecce humotenus corruit, et veniam petiit, qui talia dixit.
Postquam autem surrexit, contemplans omnes cautius (v. 566)
dixit: «Horum, quos video, nullum timeo, Haganone remoto,
nam ille meos per prelia sit mores, iamque didicit, tenet et hic
etiam sat callidus artem.
Quem si forte, volente Deo, intercepero solum, (v. 570)
ex aliis namquam formido nulla».
Ast ubi Vualtharium tali statione receptum
conspexit, Hagano satrapę mox ista superbo (vv. 572-73)
suggerit verba: «O senior, desiste lacessere bello
hunc hominem. Pergant primum, qui cuncta requirunt
et genus et patriam, nomenque et locum relictum, (vv. 575-76)
vel si forte petat pacem, prebens sine sanguine». Qui licet
invitus dicta Haganoni acquievisset, misit ilico e suis mandans
Vualthario, ut redderet pecuniam, quam deferebat. Ad
quos Vualtharius talia fertur dedisse verba: «Ego patri suo ęa
non tuli, neque sibi, set si voluerit eam capere, vi defendo eam,
fundens alterius sanguinem». Cumque hec denunciata essent