pene tunc, temporis Italie monasteriis preferretur, factum est, ut
eorum sancte religionis opinio longe lateque fraglans, eciam ipsius
clementissimi imperatoris Caroli perveniret ad aures. qui ductus
divino amore, precipueque suasus ab eodem suo venerabili magistro
et archicancellario Authperto, primitus quidem huius
opinionis veritatem explorare voluit, misso ad eundem monasterium
suo apocrisario. dehinc magna stipatus caterva potentum
Romam veniens, ad primi principis Petri limina oraturus et, ut
ecclesiarum, populi et patrie excidium ulcisceretur, peractis necessariis
rebus, cum maxima multi[tu]dine tam religiosorum episcoporum
vel abbatum quam sequencium comitum ac marchionum,
ad eiusdem dignatus est accedere monasterium. ubi qualiter
dignissime a sanctis patribus susceptus, quamque ipse ibidem humiliter
sit ingressus, in libro vite eorum plenius continetur, quod
ex precepto domni Tasonis abbatis a venerabili Petro presbitero
et monacho sacri cenobii satis lucide || descriptum est.
At cum idem serenissimus imperator post dona magnifica, que
ibidem contulerat, postquam firmatis regali precepto longe lateque
possessionibus, sanctorum patrum vestigiis prostratus, illorum se
diucius oracionibus commendans, sumptis benediccionibus, festinanter
vellet reverti vir Domini Auhtpertus contemplatus pie conversacionis
exempla in sanctis patribus, admodum mirabatur, iamque
eius animus his se similem fieri delectabatur.
Hoc denique evoluto tempore, Carolus imperator Beneventum
|
|