et tamen deficit quandoque ex aliquo impedimento. Et similiter est de spe; unde
etiam ipsa inclinationis naturae certitudo dicitur spes, ut patet Rom. 4, 18:
«Qui contra spem in spem credidit».
Et similiter dicendum ad tertium.
Ad quartum dicendum, quod quamdiu in hac vita sumus, potest esse accidentale
impedimentum ne spes, quae de se certitudinem habet, suum finem consequatur;
et ideo nunc cum spe adiungitur timor separationis; sed in futuro, quando
non poterit esse accidentale impedimentum, tunc non erit timor separationis,
neque etiam spes; quia quod sperabatur, tunc habebitur.
Ad quintum dicendum, quod licet nesciam utrum finaliter habiturus sim caritatem,
tamen scio quod caritas et merita quae in proposito habeo, ad vitam aeternam
certitudinaliter perducunt.
Ex praedictis patet quod certitudo spei et fidei in quatuor differunt. Primo in
hoc quod certitudo fidei est intellectus, certitudo autem spei est affectus.
Secundo, quia certitudo fidei non potest deficere; sed certitudo spei per accidens
deficit. Tertio, quia certitudo fidei est de complexo; certitudo autem spei
est de incomplexo, quod est appetitus obiectum. Quarto, quia certitudini fidei
opponitur dubitatio; certitudini autem spei opponitur diffidentia vel haesitatio.
Ideo sciendum est, quod certitudo spei, quantum ad inclinationem habitus, est
maior in habente spem formatam, etiam praescito ad mortem, quam in praedestinato
habente spem informem; sed inquantum includit certitudinem quae est ex
Dei ordinatione, et ex meritis quae sunt in proposito, est aequalis in utroque.
ARTICULUS 5
Utrum in Christo fuerit spes
Ad quintum sic proceditur.
1. VIDETUR quod in Christo fuerit spes. Ps. 30, 1: «In te Domine speravi»; et
exponitur in persona Christi. Ergo habuit spem.
2. Praeterea, deerat ei aliquid ad beatitudinem, scilicet gloria corporis. Ergo
potuit illam sperare, cum spes sit expectatio beatitudinis.
SED CONTRA, spes est de non visis, Rom. 8. Sed Christus videbat bona aeterna,
quorum est spes. Ergo non habuit spem.
Quaestiuncula II
1. Ulterius. VIDETUR quod Angeli et animae sanctorum spem habeant. Angelis
enim accrescit gaudium ex salute illorum quos custodiunt: Luc. 15, 10:
«Gaudium est Angelis Dei super uno peccatore poenitentiam agente»; et similiter
etiam sancti gaudent de bonis aliorum, quae quotidie fiunt. Ergo habent aliquid
quod sperent.
|
|