cor inpatiens tabefecit. Plane dum me recolerem velut puerum ovo seductum,
et ita deleneficis verbis tamquam blattinis vel delicati iacynti mollibus
institis obligatum, aliud denique sermone promissum, aliud omnino
rebus exhibitum, fluctuabam animo et oberrantes quilibet a veritatis linea,
tunc fateor plus solito displicebant. Nam ut unum dumtaxat annotare
sufficiat, quo caetera colligantur, promissum mihi est, quod in kalendis
Augusti forem regressus ad propria. Sed profligato postmodum trimenstri
fere curriculo, et quanta potui celeritate cucurri, et tamen vix quinto ante
kalendas Novembris die fontis Avellani, unde processeram, cacumen
ascendi.
Unde noster animus, dum per tot intumescentium vada torrentium,
per tot nivalium Alpium scopulosa praeripia, per tot etiam, quod peius
erat, Cadaloici furoris conglobatas insidias suspectus incederem, densam,
ut ita loquar, intestini certaminis grandinem pertulit. Et quamquam
in hoc rigidus semper et inflexibilis permaneret, quo nimirum decreverat
malum pro malo non reddere, oblivionem tamen iniuriae quantumlibet
niteretur, non potuit funditus optinere. At postquam ad cellulam perventum
est, immo postquam in me, ipse qui fueram exclusus, intravi, mox
estuantis animi fervor extinguitur, contentiosi litigii querela sopitur,
|
|