remanserunt, in his duris temporibus fame et nuditate constringuntur.
igitur post hec maior nobis angustia venit, dum nos
proficisceremur pro cuncta necessitate nostri monasterii, que acciderat
nobis a devastantibus Sarracenis, qui cuncta diripiebant.
contigit autem pro cunctis sceleribus nostris, monasterium nostrum,
quod dicitur de Apinianici, captum atque destructum esse conspicitur,
cunctum aurum et argentum, et preciosas vestes, vel omnia
sacra ministeria exinde depredarunt, eundem vero monasterium
igne crematum reliquerunt. fratres nostri, huc illucque dispersi,
in magnam consistunt necessitatem. Nos autem nominatus abbas
cum non post multum tempus cum fratribus nostris recongregati
essemus, tandem de omni nostra necessitate pensare cepimus,
qualiter nos et fratres nostros nutrire et vestire valeremus, vel
aliquam necessitatem nostri cenobii salvare, seu eos, qui in captivitate
sunt, fratres nostros redimere valeamus. inito ergo cum eis
consilio, cunctis aptum paruit, ut si invenerimus hominem, qui de
rebus monasterii nostri in conveniencia, aut per libellarium [.....]
recipere voluisset, et nobis prestaturus esset argentum, unde aliquam
necessitatem nostri monasterii salvare potuissemus, daremus
ei de rebus ipsis, servis, vel ancillis nostri monasterii. novissime
autem invenimus Leonem filium idem Leonis de Hysernias, cum
quo loquuti sumus, et statuimus, ut prestaret nobis argenti libras
triginta quinque, et daremus ei per libellarium scriptum cespitem
|
|