Dehinc segetes et agros flamma depopulans, de penuria vel fame filiorum male
cogitabat. Sequenti vero hieme iterum rex Romę reversus est; et postquam sacramentis
datis firmatum est omnes religiosos ex quocunque regno volentes Romam
visere venire securos, post captionem Hostiensis episcopi aliorumque religiosorum
monachorum et clericorum videns se a Cluniacensi abbatę et ab omnibus episcopis,
tam clericis quam monachis haberi excommunicatum, ad callida mox se contulit argumenta;
nam ut popularem captaret favorem, dixit se a venerabili Gregorio coronam
velle accipere imperialem. Quod ut populus audivit Romanus, non solum laici,
sed etiam religiosi qui videbantur, tam episcopi quam clerici, abbates, monachi, ceperunt
supliciter lacrimis fusis orare, ut patrię fere perditę misereretur. Venerabilis vero
pontifex, qui pro veritate mori paratus erat, negavit se omnino facturum, nisi prius
de excommunicatione publice satisfaceret. Quod cum rex conscientia accusante facere
renuisset, et per multos dies a Romanis venerabilis pontifex rogaretur, ut regem susciperet,
et ille ad omnes preces maneret immobilis, paulatim cepit prefatus rex vulgi
sibi favorem acquirere. Cunque pecunia et terrore et vi omnes fere sibi acquisisset
Romanos, de fortitudine venerabilis Gregorii desperans, ad dedecus et infamiam totius
ecclesię Guibertum in sede sancti Petri ordinare constituit; et cum non haberet episcopos
cardinales, sacerdotes sanctę Romanę ecclesię nec levitas nec comprovinciales
episcopos, quibus mos est papam intronizare - nemo enim ex tanto numero, nisi qui
a fide exulaverat, cum eo fuerat; antea enim maluerant propriis sedibus carere et, si
oporteret, omnibus menbris debilitari quam participes fieri coinquinationis - a Mutinensi
episcopo et a Bononiensi episcopo et a Cerviensi in sede beati Petri intronizatus
est. Quod fantasma a seculo non est auditum. Dehinc in pascha a
tali benedictionem accepit imperialem; sicque civitatem intravit, ducens secum triformem
Chimeram, et ad Lateranense usque pervenit palacium. Venerabilis vero
Gregorius, ut cognovit populi trepidationem, iam dudum in arce Sancti Angeli se
locaverat; ad cuius obsidionem rex omnes Romanos armavit; ipse vero dissimulans
fortissimi ducis Roberti nescire adventum, Capitolina domo destructa, ad ecclesiam
sancti Petri cum Guiberto veniens, civitatem Sancti Petri, quam Leo quartus papa
edificaverat, funditus destruxit; sicque valefaciens Romanis, una cum Guiberto recessit.
|
1
5
10
15
20
25
30
|