deputaret, cellam incendere et ipsa conati sunt martirum
cadavera conflagrare. Sed admoti ignes, amissis naturę viribus,
nil omnino consumere ullis hominum studiis potuerunt. Ita enim
eos ipsa etiam parietum materies repellebat ac si pro lignis
durissimi silices essent. Frustrati itaque fures in fugam se conferre
nituntur, sed et hoc illis ex divina providentia denegatur. Tota
siquidem nocte per frutecta nemorum, per latitudinem saltuum,
per opaca silvarum viam anxiati sunt querere, quam tamen nullatenus
valuerunt errabundis vestigiis invenire. Sed neque pugiones
in vaginas recondere arefactis brachiis potuerunt . Ubi vero
sanctorum iacebant corpora, copiosum lumen usque in diem splendescere
et dulcissima angelicę cantilenę, non desiit suavitas resonare.
Adveniente autem die, quod factum fuerat regem latere non
potuit. Qui ilico ad heremum cum numerosa populi multitudine
festinavit et ne fures evaderent, facta corona hominum, totam
silvam undique circumcinxit. Qui tandem reperti sunt manifesti
criminis rei et ad gladios suos adhuc ex divina ultione ligati.
Rex autem quid de eis faceret habita consideratione deliberans,
hoc postremo decrevit ut nequaquam eos, sicut merebantur, occidi
preciperet, sed ferreis catenis vinctos ad sepulchra martirum
destinaret, quatinus aut ibi usque ad obitum in vinculis miserabiliter
viverent aut, si sanctis martiribus aliter videretur, ipsi eos sua
misericordia liberarent. Qui cum ad sanctorum tumulum fuissent
ex precepto regis attracti, mox ineffabili divinitatis omnipotentia
fractis sunt nexibus absoluti. Deinde facta super corpora sanctorum
basilica, innumerabilia non solum tunc sed et nunc ibi
fiunt ex divina virtute prodigia.
|
1
5
10
15
20
25
|