affluens, sic superstitiosa jam coeperat, tam multitudine
populi, quam superbiae vento plena, consurgere,
quod, de suarum virium temeritate lasciviens,
et de elati spiritus superfluitate confidens,
dedignabatur parificare se aliis, quae suppeditare
sibi vicinos multipliciter satagebat; ac
in tantam jam venerat arrogantiae inflaturam,
quod aliquando cogitare non metuit usque ad Romanos
sui alas extendere potentatus. Hujusmodi
itaque temeritas actibus fastuosis incumbens, nec
futuros eventus debita circumspectione praemeditans,
suis omnibus fautorum suorum et complicum
viribus congregatis, ad obsidionem civitatis
senensis, commorante ibi memorato Jordano comite
cum stipendiariis regiis, viriliter attentavit
accedere; factaque ibi mora, quam voluit, et usque
ad civitatis ejusdem moenia depopulatione peracta,
exercitu dissoluto recessit. Cumque post modicum
temporis Florentinorum ipsorum audacia
cum Lucensibus, Placentinis, Pistoriensibus, et
aliis complicibus suis de Thuscia, quos in contumaciam
suam non minus coactos, quam spontaneos
attrahebant, cum exercitu numeroso, qui
armatorum triginta milia continebat, ad muniendum
castrum Montis-Alcini victualibus, et
aliis opportunis, quod Florentini praedicti tunc
in eorum potestate tenebant, per territorium Senarum
prope civitatem eamdem ad duo fere milliaria
superbe procederent, qui per aliam tutiorem
viam illuc indemnes accedere potuissent, contigit
quod dictus Jordanus comes cum Theutonicis
secum morantibus, et senensibus populis
cum parte gebellinorum, sub felicibus regis auspiciis
in Florentinos eosdem et fautores eorum
viriliter irruentes, ipsos commissis hinc inde conflictibus
expugnarunt. In cujus expugnationis eventu
sic Florentinorum potentia deflorata commarcuit,
quod ex eis eorumque complicibus, praeter
occisos gladio, quod non fuit numerus praefinitus,
captivorum solummodo, quos senensis
carcer astrinxit, quindecim millia et ultra numero
computantur. Versi sunt, inquam, subito
dies solemnitatis ejus in luctum, sallia in opprobrium,
honores in nihilum, ita quod eorum superstitione
deposita, qui dum in honore essent
non intellexerunt, jam sumentes a vexationis jaculis
intellectum, regis Manfredi mandata devote
suscipiunt. Igitur, regina Beatrice naturae debitum
persolvente, rex, cum Vatazo viro in Graecia
magnifico et illustri habens de parentela tractatum,
tandem M. filiam ejusdem Vatazi, puellam
jam nubilem, in annis tamen juvenilibus illustrem
et prudentem, suis nuptiis adoptavit, ex
qua postmodum filios suscepit et filias, ex quibus
nonnisi una filia supervixit.
|
|