te duce et auspice invenire potuisset, et quas nec immanium bestiarum
feritas lacerare, nec vasti maris fluctus obruere, nec Daciani
tiramni crudelitas extinguere potuit, apud templum tuo nomini,
honorique dicatum perpetua celasset oblivio? quis monasterii
bibliothecam ex antris erutam, et e Cimmeriis tenebris eductam
tibi restituisset, nisi internis significationibus monuisses? qua ratione
ego, cui nulla prope erat opum vis menia Sarracenorum
manu ambusta et diruta, tot impensis restituere potuissem, et antiquissimum
librum Chronicorum huius monasterii thesaurum
ab interitu fere vendicassem, totque Romanorum pontificum
privilegia, tot distantibus locis sparsa et dissipata collegissem, et
pastoralem baculum dignitatis insigne, sacrilega manu subtractum
recuperassem, nisi tu actionibus nostris non solum adfuisses, verum
etiam perpetuo prefuisses?
Caroli regis III tempore, cum Ludovicus, Galliarum regis filius,
primus Andegavensium dux, non solum Neapolitani regni cupiditate
ductus, sed etiam ut Urbanum pontificem maximum de pontificatu
deiceret, magno exercitu Italiam ingressus esset, ab eius
exercitu funditus monasterium Sancti Vincentii deletum fuit. quod
Caroli eiusdem regis tempore ab abbate Ioanne de Area reparatum
fuit, ut ex quibusdam antiquis instrumentis collegimus in
hunc sane modum.
|
|