nos’». Penitebunt ad penam, sed non convertentur ad veniam.
Iustum est enim ut qui noluerunt cum potuerunt,
cum velint non possint, dedit enim eis Deus locum penitentie
et ipsi abusi sunt eo. (2) Propterea dives ille qui cruciabatur
in flamma, dicebat ad Abraham: «Rogo te, pater,
ut mittas Lazarum in domum patris mei. Habeo enim
quinque fratres, ut testetur illis, ne et ipsi veniant in hunc
locum tormentorum. Cui cum Abraham respondisset: ‘Habent
Moysen et prophetas, audiant illos’, subiunxit: ‘Non,
pater Abraham: sed si quis ex mortuis ierit ad eos, penitentiam
agent’». Agebat et ipse penitentiam in inferno, sed
quia cognoscebat illam inutilem, rogabat ut annuntiaretur
hoc fratribus suis, quatenus agerent penitentiam in hoc seculo
fructuosam, quia tunc prodest homini penitere, cum
potest ipse peccare.
VII
De ineffabili angustia dampnatorum.
(1) «Videntes turbabuntur timore horribili, gementes pre
angustia spiritus et dicentes: ‘Hii sunt quos aliquando habuimus
in derisum et in similitudinem improperii; nos insensati
vitam illorum estimabamus insaniam et finem illorum
sine honore. Ecce quomodo computati sunt inter filios
Dei et inter sanctos sors illorum est’».
(2) Supplicium erit malorum intueri gloriam beatorum, licet
forte post finem iudicii. Beati quoque visuri sunt reprobos
|
|