severi patris judicium filius sentiat, quem justa timoris
allegatio protegit, et ignorantia paternae voluntatis excusat.
Quieti tamen natura, non homine terminum imponente,
evigilatus est pater, filium pavidum et tacitum invenit, ac
lacte paternae dulcedinis prae somni longitudine sitientem
confortat, pavidum famelicum educat, sed tacentem accusat
et paterna pietas reverentiam arguit filialem. Confortatus
filius loquitur, timoris exceptione se protegit redargutus,
sed tamen a patre non respuit nutrimentum. Sufficitne
vobis istud, o pater, quod causam vestram ego ipse qui
notor, pietate justifico; quod me timoris ac reverentiae
solum exceptione defendo; quod condemnationis paternae
sententiam filiali supportatione devito. Dicet forte pater:
Non sufficit; sed mentem exiget a filio meliorem, ut forte
culpam fore confiteatur ubi culpa non subest. Quid faciam?
cedam patri, culpam confitebor et dicam: «Peccavi, pater,
in coelum et coram te.» Sed ut scelus omne proscribam,
negligenter me habui, luxuriose tamen non vixi: sacra
paternae reverentiae nullo meretricio pollui, quanquam
obsequium filiale praestare devotius, prout pater existimat,
debuissem. Vestra, pater, est vinea, et si dignemini non
velle contrarium vestra dicetur; ad vineae vestrae palmites
seu radices nulla corruptionis mixtura pervenit: nullum
saporem alteravit insitio: nulla colorem alteritas variavit.
Talem vindemiam habetis ex vinea, qualem plantationis
materiam contulistis. Causamini, pater, quod vinea vestra
botros in debita quantitate non afferat, quod arefacta sit
vinea; respondeo: Et vos cur manum subducitis cultui, et
fontis irrigui copiam denegatis? Causamini privignum in
filio, demeritum in alumno; respondeo: Et vos cur lactis
dulcedinem alumno subtrahitis, et cur in filium ita crudeliter
novercatis? Excusationibus vestris et incusationibus
meis manum vestram somnolentam et debilem a
scriptura abducitis propter morbum. Utinam, chare pater,
|
|