Episcopos, et Nobiles Consiliaros suos:
et habito cum eis consilio in haec verba prior
ipse prorupit: Viri bellatores, quos mater
sapientae, et totius scientiae inventrix Ga!lia enutrivit,
qui adversarios Dei Saracenos fortissima
dextra epulistis, quorum virtutem ultima sub
sole terra cognovit, quid consilium mihi datis?
Credo quia vos mecum cogitatis, quomodo nova
Ecclesia, quam construere jussi, honoribus amplificetur
reliquiis Sanctorum Martyrum muniatur,
et talem habeat protectorem, qui pro
Cbristo mortem sumpserit, et stolam suam in
sanguine laverit agni. Et dum ad haec singuli
titubarent, nescientes quid responderent ei:
accessit quidam veteranus Antistes studiosus
valde in Sanctis Scripturis, et Sanctorum Martyrum,
plenarie gesta cognoscens, clara voce
dixit Imperatori: Imperator Auguste, cui Deus
tantam contulit gratjam, ut quae ipso in coelis
pradestinat per te operetur in terris: consilium
quod requiris, ab homine tibi non potest dari.
Immo ipse Deus, cuius nutu insulam elegisti
quae revera alter paradisus potest dici, ipse talem
tibi elegit protectorem, qui in aquis vitam
pro Cbristo fuderit, si tua Celsitudo ad hunc
perquirendum voluerit inclinari. Cui Imperator.
De quo, Pater scientissime, loqueris? De
Clemente, respondit senex ille, qui succesor
extitit Petri Apostoli, qui huic Romanae praesidens
Ecclesiae Apostolum totius Galliae Dionysium
delegavit qui noviter repertus, et ad hanc
urbem per quemdam philosophum nomine Constantinum
delatus, tua a Deo predestinatus est
custos Ecclesiae: ut qui in aquis pro Deo spiritu;
exalavit, demersos in aquis Piscariensibus
ne pereant liberare possit. Ad haec Ludovicus
tanquam a Deo visitatus quae senex dixerat
mente concepit, et Sanctum Clementem ante
suos oculos ponens omnes Cardinales praecepit
convocari. Et cum singulis habens colloquium,
sciscitatus de Beato Clemente quo erat, quomodo
repertus fuerat, orans ut suarum precum
forent apud Dominum exauditores, et apud
Dominam Papam fidelissimi intercessores. Cui
cum singuli super interrogatis unam responderent
sententjam, et in precatu regio suam fidelissimam
promitterent opem: accersitis Primatibus
suis, cum Archiepiscopis et Princibus totius
Urbis accessit ad Papam; Adrianus quidem
secundus Papa ille vocabatur, qui Beatum
Clementem suscepit a Philolsopho, et eundem
Clementem postea dedit Regi Ludovico. Quem
Dominum Adrianum tali voce Imperator alloquitur:
“si rectum est filios hoc requirere,
quod eorum patres promeruerunt, ego paternis
hoc addo meritis quod meis addere
meritis parentis minime potuerunt. Parentes
mei Romanis necessitatibus succurrere
parati fuerunt, et sua Regna relinquentes
semetipsos, et suos exercitus ad excidium
propter vos posuerunt. Ego autem cum
audirem rebelles nostros contra vos insurgere,
non vocatus, sed spontanea mea voluntate
veni, vestrosque inimicos cum Dei adiutorio
sub pedibus vestris posui, totamque
terram, quae a Barbaris vallabatur, quietam
vostris restitui. Si quid promeruerunt
parentes mei, si quid et ego ipse talibus in
obsequiis, quaero, supplico, rogo, obtestor,
quatenus in praesentiarum readdatis mihi.
Non quaero dilationem, volo in praesenti
remunerationem, non aurum, non argentum,
non castella, non civitates, sed illum
|
|