intimaret, et ut Castellum, quod proditorie
invaserat redderet, bis terque rogaret.
Unde sibi respondit. Reddam tibi Belonianum,
si tu nobis reddis Brittoritum, quia Rainaldus
qui illud possidebat, fuit noster bassallus. His
discti quod tenebat tenuit, et quia forte erat
Castellum, nulli reddere voluit. Electus autem
habito consilio interposita conditione, reddidit
ei Bitorritum, et recepit Belonianum.
Et haec fuit conditio quod unus ex fratribus
Perronii faceret hominium Beato Clementi pro
Bitorrito medietate Corvariae, et censum
animatim redderent constititum absque dilatione.
Ille autem, qui hoc scelus fecerat, non
diutius gavisus fuit, sed pauco post tempore
correptiis gravi infirmitate, sine herede ab hac
vita discessit.
Hoc igitur tempore Domnus Papa Adrianus
Beneventi manebat, ubi Domnus Leonas electus
ad eum accedens, petiit ab eo consecrari:
quod petierat meruit adipisci, et pro dignitate
Abbatiae summi Pontificis Sancti Clementis
decoratus mitra pontificali, cum gloria et
honore reversus ad propria, Abbatis est insignitis
officio, redimitus baculo pastorali. Reversus
itaque a sua consecratione susceptus a
Fratribus debita cum reverentia, mansitque in
Abbatia, et adversariis, qui volebant Ecclesiam
suppeditare, fortiter resistebat. Gulalterius
Comes Manuplelli, qui pervaserat Comitatum
in tempore dissidii, coepit eum primitus
persequi, et Colleodunuum quod muniverat,
Belonianum violenter abstulit ei. Verum
quia Domno cura erat de loco suo, non multo
post tempore, adveniente Rege Wilielmo,
fugatus Comes illi de pervaso Comitatum, et
invitus dimisit Castella Beato Clementi. Praefati
ceteri Comites Manuplelli, et ceteri complices eorum,
dum devastarent maximam partem regni
Rex Siciliae Wilielmus veniens cum maximo
exercitu depulit eos, terramque liberavit. Verum
quia praefatus Abbas Leonas non habebat
integre gratiam ejus, perrexit Romam ad
Domnum Papam Adrianum, qui eum in Abbatem
consecraverat, a quo cum maxima honoroficentia
susciperetur, tandiu mansit ibi,
donec mediante eodem Domno Adriano amorem
Regis habuit, et integram gratiam apud
eum invenit, et sic ad Abbatjam suam reversus
quanto studio potuit ad augmentum ejus
invigilavit.
Hac tempestate praefatus Comes Boamundus
Tarsitanus a Domno Rege Wilielmo captus,
et in vinculis positus fuit. Cumque Rex
ipse sibi pepercisset, et a captione liberasset,
non multo post Tarsjam reversus, subito lateris
dolore correptus, moriens ibidem vitae finem
accepit, nullosque de suis heredibus in
Comitatu Manuplellensi, per quem Sanctum Clementem,
et suam Piscariensem Ecclesiam offenderat,
potuit ei succedere. Quo mortuo idem
Rex alium Boamundum Comitatui Manuplelli
praefecit, qui sequens praedecessorum vestigia,
et irritans adversus se Dei potentiam,
coepit devastare Sancti Clementis possessiones, quae
intra Comitatum ejus detinebantur, ambitione
etiam in Ecclesis debacchabatur. Haec dum
ita aguntur exules iterum terram intraverunt,
Comitem Boamundum expulerunt, Abbati
Leonati Abbatiam abstulerunt. Perrexit itaque
in Siciliam Abbas nec multo post Rex
mari terraque suos persequitur: quibus
fugatis liberata est Abbatia Sancti Clementis, ad
|
|