Multorum annorum memoriam huius sacri monasterii silentio
preteream necesse est iniuria temporum. nam cum in Ecclesia
mos commendandi cenobia irrepsisset, paulatim observantia regularis
remissa est, nec tam studium scribendi historias, quam avaritie
cupiditas exarsit, et pastoribus absentibus, ferro, igne, collecta predonum
manu, sacrum hoc monasterium quotidie vastabatur inflammabaturque.
ideo ad postremam superiorum temporum perniciem
et calamitatem, quam nemo satis deplorare posset, contento studio
et cursu, veniamus.
Cum Eugenius pontifex illius nominis IV, bellis et Basiliensi
sinodo versaretur, Italiaque omnis bellis intestinis, maximeque Neapolitanum
regnum ex regine Ioanne et Alfonsi regis Aragonum
dissensionibus exarderet, Caldorarorum familia in Samniae partibus,
opibus et potentia vigebat, in qua Iacobus Caldora, Antoniusque
eiusdem familie summi quidem belli duces, sed ab omni honestate,
et religione alieni, castra monasterii finitima cernentes, cum sepe
spe et cogitatione devorassent, vi tandem potiti sunt. Quod venafranus
comes Franciscus Pandonus intuitus, egre tulit, cum ipse
Alfonsi partibus faveret, et Iacobus regine causam deffenderet; neque
enim ferendum iudicabat, adversarii potentiam monasterii opibus
augeri. castra et feuda invadens ab adversarii manibus extorsit;
cumque videret, se nullo iure, nullo colore, predonis more, ea, que
ad monasterium pertinerent, occupasse, a Ioanne de Comitibus nobili
romano, eo tempore huius coenobii commendatario, in feudum,
|
|