tanto conventui parlamenti, ubi se possent venturi
terrarum nuntii cum tot baronibus et nobilibus,
quos dictus rex ad hujusmodi parlamentum
accersiri fecerat suis litteris, receptare, mutato
proposito et edicto, jubet personas vocatas
apud civitatem Melfiae convenire.
Interim autem rex praedictus, quosdam judices
suos appellans, sic quemdam Thomam de
Brundusio dictum, ortu Barensem, et Quintavallem
cum quodam alio, quos habebat de proditione
suspectos, et qui, aut emulorum adinventione
dolosa, aut opinione veridica, ut possint
regis navigia subjectis urere flammis, incendere
suspicabiliter dicebantur, judiciali sententia,
ut latrones, suspendio mortis probrosi patibuli,
legibus in hac parte non deferens, condemnavit.
Post haec dominus Martinus summus pontifex,
qui jam fere totam decimam, quondam
pro Terrae Sanctae subsidio sanctione bon.
mem. domini Gregorii Papae X recollectam, in
subventione regis et principis, liberalitate gratiae
spiritualis, exhauserat, non solum in regno,
sed in tota Italia postmodum ecclesiasticorum
proventuum decimam colligendam certis
temporibus tribus annis beneficio grandis liberalitatis
indulsit, et crucem contra hostes in regno
publice praedicari. De Brundusio igitur,
prius pro conservatione tam copiosi navigii fidelium
suorum relicta custodia, veniens Melfiam
debilis et mente languens, adhuc corpore
febre quasi habituata morbosus, personaliter interesse
vel voluit, vel nequivit.
CAP. XXIV
PARLAMENTUM CELEBRATUR.
Eo tum in suo regali palatio quiescente, parlamentum
hujusmodi velut gesticulationis portenta,
quae praesentium oculis quaedam referunt
simulata praeludia, celebratur, ex quo nec profectus
subditis, nec clericatui libertas, nec ipsi
regi compendium emanavit, et singulorum labor
et dispendium exinde potius est sequutum,
nam velut ad partum montium gens de regno ad
parlamentum hujusmodi maxime obtentu regis
praesentiae convenerunt, ex quo mus tantum
ridiculosus in elusione tantae multitudinis est
egressus. Rege, itaque, parlamento soluto, adhuc
agente Melfiae, nuntii ex ejus parte ad summum
pontificem pro subventione pecuniae, ac
pro aliis auxiliis, et remediis apostolicae Sedis,
quibus rex ipse in exterminium hostium plurimum
indigebat, tamquam dromedarii et cameli,
cursores unum post alium romanam curiam festinatione
sollicita visitabant.
Conradus ad haec de Antiochia jam partes aprutinas
cum quibusdam regni exulibus, congregata
quadam quantitate militum, impetebat,
tentans comitatum Albae, qui ex ordinatione
|
|