etiam celestis dotem perpetuam accepit. Igitur sub Antonino
Romanae rei publicae principe, feralis odii rugitu maximo ful-
gurante, edictum exiit, si quis Christum confitendo deorum
uanis resisteret, mortis iudicio quasi culpa sceleris palam uir-
tus subiaceret.
Ea scilicet tempestate sic generaliter orbe descripto, pre-
ses quidain Cirinus nomine, Italiae partes undique secus ore
lupino scrutatus, ad urbem quandam Vtricolam est directus.
Hic, si quem de christianis inueniret cautius inquirendo,
Victorem quemdam orthodoxum Dei cultorem arripuit.
Hunc etiam ut in sua planius legitur historia, uariis tortum
cruciatibus ab hoc redemptum euo se uicisse, Christum in-
duisse uirtus ipse cognouit.
Illo igitur in palatium adducto, stante ecclesia, ut bel-
lantium est mos, in medio, Corona quaedam nouiter nupta,
melioris quidem sponsi thalamo futura, Victoris certamen in-
tendens, coronas duas celitus emissas aspexit, quarum unam
Victoris, suo alteram capiti apponendam diuinitus intellexit.
Quid mirum? De Victore etiam omni modo Dei culturae si
auditur, dum qui Deum nec nouit accipitur, qui nec desiderat
ab eo quasi nolens uocatus eterni gaudii galea confortatur.
Corona ergo Deum adhuc nesciens coronatur, sponsa eius
annotatur; sed hoc magnum prebente praesidium, quamuis
crismatis filia non esset, uana quam plura respuit, serie ac ue-
racibus primae iuuentutis floribus anhelauit.
Ea igitur die eoque momento quasi in ictu oculi conuersa,
clamauit: «Preses inique, quid persequeris? Factorem
tuum non sentis? Supplicia, quae minaris, non sunt nostra,
|
|