Guido de Columnis: Historia destructionis Troiae

Pag 13


instantissime mandat uobis ut incontinenti debeatis terram eius
exire ita quod adueniente die sequenti sciat vos ab omnibus terre sue
finibus recessisse. Quod si mandatorum suorum uos sentiat contemptores,
pro certo noueritis ipsum iubere suis in offensionem
vestram irruere in depopulationem rerum et finae uestrarum dispendium
personarum. " Postquam uero Iason totam seriem
legationis audiuit, in ira et dolore cordis exacerbatus intrinsecus,
antequam ad legationis dicta uerba mutua retorqueret, conuersus
ad suos sic loqutus est eis: "Laumedon rex, huius regni dominus,
mirabilis dedecoris iniuriam nobis infert cum absque alicuius offensionis
causa nos eici a sua terra mandauit. Itaque si eum regia
nobilitas animasset, nos mandare debuit honorari. Nam si casus
similis illum in Greciam adduxisset, sciuisset sibi illatum a Grecis
non dedecus sed honorem. Sed ex quo magis sibi dedecus quam
honor applausit, nos etiam applaudamus et illi ut ab eius regni
finibus recedamus, cum posset contingere et leue sit quod eius
enorme consilium sit carissimo pretio redempturus. " Deinde continuatis
uerbis conuersus ad nuncium dixit: "Amice, legacionis
tue uerba diligenter audiuimus et dona que per regem tuum nobis
more nobilium sunt transmissa recepimus sicut decet. Deos nostros
in Dei ueritate testamur non ex proposito terram tui regis
intrasse ut offensam ingeremus in aliquem more predonio uiolentiam
illaturi, sed cum ad remotiores partes conferre nos nuperius
intendamus, necessitas in hunc locum diuertere nos coegit. Dic
ergo regi tuo nos de sua terra recedere, scituro pro certo quod etsi
non per nos, poterit forte per alios, qui presentem iniuriam nobis
illatam audierint, concedentem gratiam obtinere. " Hercules uero
uerbis Iasonis non contentus regis nuncio refudit hec uerba:
"Amice, quisquis es, regi tuo secure referras quod ad plus die
crastino de terre sue statione penitus discedemus, sed sequentis
tercii anni dies non erit exitura, dic illi, qua nos uidebit, si uiuet, in
terram suam, uelit nolit, ancoras iniecisse et de danda nobis tunc
recedendi licentia non erit sibi plena libertas, cum talis litis adpresens
inchoauerit questionem quod priusquam de ea possit sperare
uictoriam, ignominiosi dedecoris pondere deprimetur. " Cui

Torna all'inizio