fideliter omnino tractarent, et neque odii neque amoris gratia
personam introducerent aliquam vel laudarent, nisi quę sibi melior
et utilior ad hoc videretur, et si quando conventus eos exquireret,
certiores de hoc eos facerent quod sine fraude maloque
ingenio hanc causam satagerent. quibus etiam conventus auctoritate
omnium promisit, ut quamcumque personam ipsi confirmarent,
conventus reciperet et corroboraret. indictum quoque est
inter nos etiam pręcipuum consilium, ut triduo peracto, ieiunio,
vigiliis ac orationibus intenti, Deo placitum nobisque utillimum
impetrare a Domino studeremus pastorem per dominę nostrę
Marię semper virginis intercessionem. erant interea quidam
nostrorum non satis providi fratres, abbatię populi fautores, qui
dicebant se nolle abbatem de Ascarina gente, nec de Camponisca,
vel Octavianisca consanguinitate. ad quod aliquis respondit:
« Si nullus his de domibus abbas eligitur, putas unde a nobis
assumitur ? numquid desuper cęlo aut suptusterra reperietur ? »
electi vero et huius causę procuratores fratres anxiabantur valde,
quia utile non inveniebatur si de pręfatis nationibus personę exciperentur.
quod quidam considerans, respondit: « Si de nobilioribus
contemnitis eligere, quendam de mediocribus sicut
Deus destinavit possumus nobis proponere, videlicet sacristam
Guidonem » . hic enim obedientiam sanctissime tenebat, eamque
in quibusdam rebus quemadmodum nobis videbatur meliorare satagebat.
quaproter in divina confidentes sententia quę dicit:
Qui in minimo fidelis est et in maximo fidelis erit », non
publice sed secretius quoquo modo huic dicto quasi acquievimus,
non tamen id perficere plenius deliberavimus. quod per quendam
seductorem rusticanorum sentiens populus abbatię, pręcessit
nos inordinate, nostramque destruens triduani ieiunii constitutionem,
quorumdam equitum nostrorum consensu, Guidonem abbatem
acclamavit publice et indecenter, illum in ulnis assumens
et ad ecclesiam deferre volens. hoc fratrum audiens conventus
nimis condoluit, et zelo succensus valido, eundem Guidonem de
illorum manibus eripuit, ipsosque rusticanos magno cum dedecore