XXVI. De coniugiis legitime celebrandis
Quoniam ad curam et sollecitudinem regni pertinet leges condere, populum gubernare, mores instruere, pravas consuetudines extirpare, dignum
et equum visum est nostre clementie, quandam pravam consuetudinem,
que quasi clades et lues huc usque per diuturna tempora, partem nostri
populi perrependo pervasit edicti nostri mucrone decidere, ne liceat vitiosas
pullulas de cetero propagare. Absurdum quippe moribus repugnans
sacrorum canonum institutis, christianis auribus inauditum est, matrimonium
velle contrahere, legitimam sobolem procreare, indivisibile vite consortium
alligare, nec dei favorem et gratiam nuptis nuptiarum in stabulis
querere, et tantum in Christo et ecclesia ut dicit apostulus sacramentum
confirmandum per sacerdotum ministerium creare. Sancimus itaque lege
presenti deo propitio perpetuo valitura, volentibus omnibus legitimum
contrahere matrimonium necessitatem imponi, quatinus post sponsalia
nuptias celebraturi sollempniter quisque pro suo modulo seu commodo,
limen petant ecclesie sacerdotum benedictionem post scrutinium consecutum
anulum ponat, pretii postulationique sacerdotali subdantur, si
volunt futuris heredibus successionem relinquere. Alioquin noverint ammodo
molientes contra nostrum regale preceptum, neque ex testamento,
neque ab intestato se habituros heredes legitimos, ex illecito per nostram
sanctionem matrimonio procreatos. Mulieres etiam dotes, et aliis nubentibus
legitime debitas non habere. Rigorem cuius sanctionis, omnibus illis
remittimus, qui promulgationis eius tempore, iam matrimonium contraxerunt.
Viduas vero volentibus ducere, huius necessitatis vinculum relaxamus.
XXVII. De adulteris
Generali lege presente sancimus pietatis intuitu, cui viscera tota debemus,
quotiens a nostra provisione et ordinatione iura regentibus accusatio
adulterii aut stupri fuerit presentata, oculo non caligante personam
despicere, condiciones notare, etates
|
|