(Equor ubi ambiguum refluo ferit amne Garunna)
Multiloquum magnumque senem, quem templa vasati
Nominis Ausonii dederant. Urbanior inde
Unus, aquis ubi fessus Atax languentibus exit,
Occupat eloquio; notus procul ille Larisse,
Notus apud Thebas. Sedenim tiberina latine
Docti omnes per rura loqui; tuque, inclita Narbo,
Carmina piscoso referens accepta Benaco.
Sum nimius; sed visa trahunt, ignosce, tenentque.
Dulcia postremo tuguri vix limina parvi,
Orbe peragrato, et laurum mea regna revisi,
Undique convectis ornans, reor, artibus illam.
Longus ero, si cunta sequar; sic illa parentis
Nature et nostro fuerat suffulta favore,
Ut neque Dodonam, nec Cretam Iupiter illi,
Nec Venus Ydaliam, aut Amathum, Eurotamque Dyana,
Nec Delon, Cirramque suam preferret Apollo.
Ille quidem assidue, repeto, volucresque sagittas,
Atque arcum, pharetramque agilem, citharamque solebat
Illuc ferre suam, ramoque aptare virenti.
Nescio quid (fateor, Socrates; tamen omnia osti)
Divinum ramis inerat; per gramina circum
Ludere Amadriades passim, Nimphasque videres.
Hanc, superum rapido dum fulmine rex quatit orbem,
Liquerat intactam, solio veneratus ab alto.
Romuleam vidi sobolem pubemque, superbam
Imperio et trabeis, sacras hinc carpere frondes;
Vidi hominurn genus argutum doctumque canendi
Esse sub hac cupide, et rarissima texere serta.
Ipse ego (quid longus, quid non valet improbus usus ?)