TRIUMPHALIBUS LARGIENTE DOMINO GLORIOSIUS INSIGNITO CORONIS DOMNO KAROLO
ORTHODOXAE STRENNUISSIMO FIDEI CULTORI REGIIQUE CULMINIS ALTITUDINE SUBLIMATO
PAULINUS, LICET INDIGNUS SERVORUM DOMINI SERVUS, CATHOLICAE SANCTAEQUE AQUILEGENSIS VALVICULA SEDIS, RUBICUNDA MEDIATORIS PRAECIOSI IN SANGUINIS
ASPERSIONE SALUTEM.
Reverendorum siquidem apicum vestrorum sacris veneranter inspectis syllabis
sepiusque dulcedinis exigente recensetis sapore, factum est pabulum suavitatis eius
in ore meo quasi mel dulce et tamquam hibliflui distillantis favi mellitae suffuscae
guttulae faucibus meis, totum me procul dubio ex eo quod commodius contigit, dulcedinis
sapor possedit. At ubi Felicis, quin immo infelicis, perversique fautoris dogmatis
perfidiae sectae clangor horrisonus, auras raptus per vacuas, humilitatis meae
multare non distulit aures, versa est continuo in amaritudinem caro mea et respirantia
internorum viscerum meorum vitalia tamquam poculo obriguere propinata toxifluo.
Ac per hoc continuo pallui, interioris hominis vitiato pulmone. Huius nimirum reiecta
pestis fellivomae amaritudinis crapula capabilia mei stomachi refrigerasse receptacula
modo mirabili contemplatae faciei suffusus venustatis rubor declarat. Purgato igitur
iecore mentis ysopi asparso fasciculo lanaeque coccineae cedrino inpexe ligno cataplasmato
peniculo, offeram utique ei caritatis studio exhibito calicem aureum flavigero
radiante fulgore. Non quidem illum Babylonicum, quo propinatae sunt omnes gentes, sed
illum qui in manu Domini vini meri plenus est mixto, qui inclinatur ex hoc in hunc,
cuius fex non est exinanita, et licet bibant ex eo omnes peccatores terrae. Sed aliis
quidem est gustus vitae ad vitam, aliisque gustus mortis in mortem. Non est in eo
mors, sed vita. Mors autem et vita est in ore bibentis ex eo, qua mente cuiusve fidei
religione quis biberit. Si igitur mente sancta quis catholicae fidei sinceritate perspicuus
gustaverit, vita vivit et non morietur. Sin autem mente lucubri perfidiaeque mancipatus
errori epotaverit, morte morietur et non vivit. Non enim buccella Domini manu largita
mors, neque satanae mortiferae potestatis fuit infecta saevitia, sed in animo proditoris
vigebat. Nam unde Iudas sempiternae mortis luit intolerabiles poenas, inde beati apostoli,
qui fideli de manu Domini animo accipere particulam meruere panis, aeternae vitae
gaudium consecuti caelorum sine fine potiuntur praemium regni. Denique cum catholicus
quicumque manu Domini tribuente de sacrae scripturae calice recta fide, devota mente,
sanoque sensu bibens satiatus fuerit, credideritque dominum nostrum Iesum Christum
verum Deum verumque filium Dei, de Deo genitum vero verumque hominem veraciter
de Spiritu sancto et Maria virgine natum, unum eundemque Deum et hominem
unum eundemque Dei hominisque filium ex utraque et in utraque natura unum, non
duos deos, nec duos, sed unum filium Dei, vita vivit et non morietur. “Si credideris”,
ait apostolus, “in corde tuo dominum Iesum Christum, et ore tuo confessus fueris,
quod Deus suscitaverit eum a mortuis, salvus eris”. Qui vero biberit ex huius scripturae
calice ore perfido, corde pessimo, mente perversa, et praesumpserit, quemadmodum
hereticus iste perfida voce garrire dominum nostrum Iesum Christum propter
magnum pietatis sacramentum, nuncupativum Deum et adoptivum filium, hic morte
morietur et non vivit.
Igitur saluberrimis venerabilium incitantibus litterarum vestrarum imperiis, quatenus
iuxta parvitatis meae intellegentiam, licet pigrioris ingenii obsistat possibilitatis
|
|