Pag 36

natus, homo vel humus nescio, mentis inops.
Me domini, sotii noti, quod maius, amici,
- pro scelus! - in medio deseruere mari.
Dum Zephyrus flabat, multis comitabar amicis;
nunc omnes Aquilo, turbine flante, fugat.
Ut phylomena canens frondes sonitumque canorum,
et nemus et silvas, frigore tacta, fugit,
sic, hiemis casus horrendaque nubila vitans,
omnis in adversis rebus amicus abest;
delicias veris sequitur; sed tempora brume
deserit, alato remige, falsus amor.
Vultur edax, corvusque niger, presagaque cornix
ventris ad ingluviem semper adesse parant.
Leccatrix mel musca, lupusque cadavera: sic nunc
predam, non homines, gens parat ista sequi.
Vilis amicitie species, quam quelibet aura,
quam variis variat fluctibus orba dea.
Si tales olim Eurialus Nisusque fuissent,
non durasset eis ille perhennis amor.
Verus amor miserum non dedignatur amicum:
vera fides tantum nescit amena sequi.
Participat flores et grandem grandinis iram
inconcussa fero turbine vera fides.
Taliter unanimes loquitur seriptura sodales
quos strinxit vero vimine verus amor.